نمى كرد ولى شكنجه و آزار قريش نسبت به مسلمانان بى پناه و بردگان و افراد معمولى، هر روز شدت و فزونى مى گرفت، و شكنجه‌ها صورت خشن تر و بىرحمانه ترى پيدا مى كرد، و چون فشار قريش افزايش يافت و شكنجه‌ها از مرز تحمل گذشت، پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) تصميم گرفت چاره اى بينديشد و موقتا ياران و پيروان محدود و اندك خود را از محيط فشار و شكنجه‌رهايى بخشد. از اين رو به آنان گفت: كاش به كشور حبشه مى رفتيد، چون در آنجا حكمرانى وجود دارد كه در حضور وى بر كسى ظلم نمى شود و آنجا سرزمين راستى است، باشد كه خداوند ما را از اين گرفتارى فرجى عنايت كند.
پس جمعى از مسلمانان رهسپار حبشه گرديدند و اين نخستين هجرت در اسلام بود و تاريخ آن در ماه رجب سال پنجم بعثت و دومين سال اظهار دعوت عمومى رسول خدا (صلى الله عليه وآله) بود كه يازده نفر مرد و چهار تن زن مسلمان، به سرپرستى عثمان بن مظعون پنهانى از مكه گريختند و سواره و پياده خود را به بندر شعيبيه رساندند و از آنجا به وسيله كشتى بازرگانى كه در همان ساعت، آماده ى حركت به كشور مسيحى مذهب حبشه بود رهسپار گرديدند، قريش تا ساحل دريا آنان را تعقيب نمودند اما موقعى به ساحل دريا رسيدند كه مسلمانان از آن نقطه گذشته بودند ". (1) مهاجران حبشه در نوبت دوم مهاجران حبشه در اين نوبت كه به سرپرستى جعفر بن ابى طالب رهسپار كشور حبشه شدند بيشتر از قبايل هاشم، اميه، اسد، عبد شمس، نوفل، عبد قصى، عبد الدار، تميم، مخزوم، بنى جمح، بنى سهم، بنى عدى، بنى عامر وبنى حارث بودند كه تعداد آنها 83 تن مرد و 18 تن زن بودند. (2) آنان به حبشه رسيدند و مورد محبت و احترام خاص نجاشى حكمران حبشه قرار گرفتند و چون قريش از رفاه و آسايش آنان در حبشه خبردار شدند بر آن شدند كه دو مرد