پاسخ:
جواب از اين سؤال نيازمند چگونگى آن و بررسى كامل در حديث و تاريخ است و اكنون در اين فرصت كوتاه، نمى توان پاسخ اساسى به آن گفت ولى به صورت اختصار اين گونه بايد جواب گفت: " پيشوايان معصوم قيام به شمشير و قبضه كردن قدرت را به صورت موقت و زودگذر، بدون داشتن پشتوانهء اعتقادى و تربيتى و فرهنگى لازم و كافى ندانسته و به مصلحت نمى ديدند چون اقامهء حكومت و تثبيت آن تنها متوقف به حمله نظامى نيست، بلكه پيش از حملهء نظامى، نيازمند يك آماده سازى بستر عقيدتى و مكتبى است تا افرادى را كه ايمان لازم و ثابت و آگاهى كامل به اهداف بزرگ خويش دارند و برنامه ريزى و نقشه خود را در زمينه حكومت تثبيت نموده اند، آماده سازند تا آنچه را به دست مى آورند حراست و پاسدارى نمايند و بر اين اساس بود كه على بن ابى طالب (عليه السلام) هنگامى حكومت را به دست گرفت كه وجود چنين سپاه عقيدتى و مكتبى از مهاجرين و انصار و تابعين از اصحاب او، حضور ووجود داشتند.
17. رعايت حال شيعه:
نقش مثبت و مسئوليت عمومى را كه ائمه اطهار (عليه السلام) در قبال امت داشتند شناختيم و آن، ايستادگى در برابر انحراف و كژ روى وحفظ و نگهدارى آن محور معيارى و الگوئى اسلام از خطر سقوط به صفر و انحطاط و پستى بود ولى اين امر بخشى از مسئوليت و نقش وآثار آنان را نشان مى دهد نه همهء آن را در اينجا جنبه ديگر و مسئوليت مهم ديگرى نيز وجود دارد و آن جنبه اشراف و نظارت بر امور شيعه و پيروان خويش است از آن نظر كه جمعيتى هستند در ارتباط با امام و ايجاد نقشه و طراحى در رفتار و سلوك آنان و حمايت و پاسدارى از هستى و كيان و ايجاد رشد و كمال در فرهنگ و درك آنان و كمك رسانى به شيعه با تمام شيوه هائى كه مى تواند در ترقى و پيشرفت آنان، تأثيرى داشته باشد، در حدى كه آنان را به هم سطح نياز جامعه اسلامى پيش برده و به يك مرحله از سپاه عقيدتى و مكتبى برساند كه پيشگام و پيشرو در تمام امور گردند. ما شواهد فراوانى در اين باره از زندگى ائمه اطهار (عليه السلام) را داريم كه نشانگر فعاليت وسيع و دامنه دار آنان در ارتباط با رعايت حال شيعيان مؤمن و مخلص و مرتبط با آنان مى باشد و گاهى اشراف و توجه به