" انك لعلى خلق عظيم " (همانا تو داراى اخلاق بس بزرگوار مى باشى) (1) او در عفو و گذشت و فداكارى در حد ايثار و فناء بود و در برابر ايذاء و اهانت قوم خود استقامت داشت و دائم مى فرمود: " خدايا تو قوم مرا ببخش و مورد عفو قرار بده آنان نادان هستند ".
او هم به پيران احترام مى كرد و هم به جوانان، هنگامى كه دو خواهر رضاعى از در وارد مى شدند به پا مى خاست و عباى خود را زير پاى آنان مى انداخت. به ياران خود سفارش مى كرد از فرزندان خويش با احترام ياد كنند، او براى مادران احترام خاصى قائل بود و مى فرمود: " بهشت زير پاى مادران است ".
او در شدائد و مصائب، استوار و پايدار بود و هرگز سستى وفتور به خويشتن، راه نمى داد و هرگز نوميدى و يأس به دل او خطور نمى كرد.
نظم و برنامه در زندگى پيامبر اسلام بخشى از سه وعده اوقات روزانهء خود را به عبادت، بخش ديگرى را به رسيدگى به امور و گرفتاريهاى مردم و بخش سوم را به زندگى خانوادگى خود اختصاص داده بود. او هرگز اعضاى خانواده خود را (خواه همسر، خواه خدمتكار) در برابر اشتباه بازخواست نمى كرد و از هر خطا و لغزشى در خانواده مى گذشت. در معاشرت بى نهايت لطف و جاذبه داشت. فقراء را بهترين دوست خود مى شمرد. هميشه در كنار لبهايش نشانى از لبخند وجود داشت. محمد (صلى الله عليه وآله) هرگز آزارش به كسى نمى رسيد. درشتى نمى كرد. باوفا و رازدار و امين بود. بى نهايت بردبار و شكيبا بود. در روزهاى سال غالبا روزه داشت و شب هم تا سپيده دم به نماز مى ايستاد و لحظه‌اى از ياد خدا غفلت نداشت به حدى كه خداوند متعال او را از اين زحمت و تعب مدام، باز مى دارد و مى فرمايد:
" طه، ما انزلنا عليك القرآن لتشقى " (2) (ما اين قرآن را فرو نفرستاديم كه خود را آنچنان به زحمت وتعب بيافكنى) لباسش را از هر چه پيش مى آمد تهيه مى گرديد و معمولا از