و مضطرب گردد. در اين مورد مى توان نمونهء جزئى را ذكر نمود كه مى تواند نشانگر تلاشها و كوششهائى از پيشوايان معصوم (عليه السلام) بوده باشد كه در راه وصول به اين حد از مراقبت صورت گرفته است. در نظر بگيريد كه امام موسى بن جعفر (عليه السلام) يك فرد زندانى است و طول اقامت در زندان صحت و سلامت او را تهديد به فناء كرده است و جسم او ناتوان و نحيف شده است به حدى كه وقتى به سجدهء پروردگار سر مى نهد همانند جامه اى كه روى زمين افكنده شده باشد، مجسم مى گردد به او مى گويند: " خليفه از تو معذبرت مى طلبد مشروط بر آنكه به زيارت او بشتابى و از او معذرت به طلبى و رضايت او را جلب كنى "، امام بزرگوار با شموخ و عظمت روحى خاصى كه دارد با كمال صراحت جواب منفى مى دهد و متحمل چنين مرارت و تلخى زندان مى گردد ولى هرگز تسليم زور نمى شود همهء اين مرارتها و ناملايمات تنها براى يك هدف است و آن اين است كه هرگز رهبرى منحرف به مقصود خود نائل نشود و به اين امر توفيق پيدا نكند كه حقايق را، وارونه جلوه دهد ". (1) 15. تحكيم عقائد:
و از سوى ديگر نقش مثبت و سازنده ائمه اطهار در تحكيم بخشيدن به عقائد و شخصيت مكتبى و فكرى امت، و پايدارى و استقامت آنان در برابر امواج فكرى و اعتقادى مخالف از ديگر سو، با علم فراوان و دانش فراگيرى كه داشته اند و آنان را توانا بر احساس اين حركتها و بررسى اين فعاليتها و نقشه كشى بر رفع و از ميان بردن اين توطئه‌ها نموده است ما مى توانيم اهتمام بليغ امام حسن عسكرى (عليه السلام) را (در صورتى كه او در مدينه به سر مى برد) در مورد رفع شبهات فيلسوف معروف " كندى " كه ساكن عراق بود در پيرامون متناقضات قرآن توجيه و تحليل نمائيم. (2)