بوده اند او كه متجاوز از هشتاد سال در ميان جمعى زندگى مى كرد كه بت پرستى، ميگسارى، رباخوارى، آدمكشى و بدكارى از رسوم پيش پا افتادهء آنان بود و به شرابخوارى، روابط نامشروع و انواع مفاسد اخلاقى آلوده بودند، ولى او هرگز در سراسر عمر خود لب به شراب نزد و مردم را از آدمكشى، ميگسارى و بدكارى باز داشت و از ازدواج با محارم، و طواف با بدن برهنه جدا جلوگيرى كرد.
آرى شخصيتى كه در وجود او نور پيامبر بزرگ اسلام (صلى الله عليه وآله) (بزرگترين رهبر جهانيان) به وديعت گذارده شده بود، مى بايست شخصى پاك و پيراسته از هر گونه آلودگى باشد.
اعتقادات عبد المطلب به معاد بررسى گفتار عبد المطلب نشان مى دهد كه او در بارهء معاد نيز از محيط رنگ نپذيرفته و به معاد اعتقاد داشته است. او در يكى از سخنان خود گفته است: " پس از اين جهان، جهانى خواهد بود كه در آن نيكوكاران و بدكاران به پاداش كردار و كيفر اعمال خود خواهند رسيد ". (1) عدالت‌گسترى عبد المطلب در نظامهاى قبيله اى حق و عدالت، تابع متغيرى از مصالح قبيله‌‌گى بود. عبد المطلب كه در چنين نظامى زندگى مى كرد، پيرو اين روش قبيله اى نبود بلكه او طرفدار حق و عدالت بود اعم از آنكه به سود او يا قبيله اش تمام شود يا به ضرر آن باشد چنان كه داستان زير به اين معنى گواهى مى دهد.
" حرب بن اميه " كه از بستگان نزديك عبد المطلب بود و خود نيز از شخصيت‌هاى بزرگ قريش، محسوب مى شد، در همسايگى او مردى يهودى زندگى مى كرد. اتفاقا اين مرد يهودى روزى در يكى از بازارهاى " تهامه " تندى به خرج داد، و كلمات زننده اى ميان او و حرب رد و بدل شد. اين كار موجب گردديد كه مرد يهودى با تحريكات حرب كشته شود. عبد المطلب از جريان اطلاع يافت و روابط خود را با او قطع نمود و سرانجام خونبهاى يهودى را از حرب گرفت و به وارث يهودى پرداخت ". (2) = + * * * + =