آن است كه بقيه آن را در حال برخواستن بگويد.
(مسأله 1444) اگر بواسطه مرض و مانند آن در ركوع آرام نگيرد، نمازش صحيح است، ولى بايد پيش از آن كه از حال ركوع خارج شود، ذكر واجب را به نحوى كه گذشت بگويد.
(مسأله 1045) هر گاه نتواند به اندازه ركوع خم شود، بايد به چيزى تكيه دهد و ركوع كند، و اگر موقعى هم كه تكيه داده نتواند بطور معمول ركوع كند، بنابر احتياط بايد به هر اندازه مىتواند خم شود و اشاره به ركوع نيز بنمايد، و اگر هيچ نتواند خم شود، بايد براى ركوع با سر اشاره نمايد.
(مسأله 1046) كسى كه براى ركوع بايد با سر اشاره كند اگر نتواند با سر اشاره كند، بايد به نيت ركوع چشمها را بر هم بگذارد و ذكر آن را بگويد و به نيت برخواستن از ركوع، چشمها را باز كند، و اگر از اين هم عاجز است بنابر احتياط در قلب خود نيت ركوع كند و ذكر آن را بگويد.
(مسأله 1047) كسى كه نمىتواند ايستاده ركوع كند، ولى براى ركوع مىتواند در حالى كه نشسته است خم شود، بايد ايستاده نماز بخواند و براى ركوع با سر اشاره نمايد، و احتياط مستحب آنست كه نماز ديگرى هم بخواند و موقع ركوع آن بنشيند و براى ركوع خم شود.
(مسأله 1048) اگر بعد از رسيدن به حد ركوع و آرام گرفتن بدن سر بردارد و دو مرتبه به اندازه ركوع خم شود، نمازش باطل است.
(مسأله 1049) بعد از تمام شدن ذكر ركوع، بايد راست بايست و بعد از آن كه بدن آرام گرفت به سجده رود، و اگر عمدا پيش از ايستادن، يا پيش از آرام گرفتن بدن به سجده رود نمازش باطل است.
(مسأله 1050) اگر ركوع را فراموش كند، و پيش از آن كه به سجده برسد يادش بيايد بايد بايستد بعد به ركوع رود، و چنانچه به حالت خميدگى به ركوع برگردد نمازش باطل است.
(مسأله 1051) اگر بعد از آن كه پيشانى به زمين رسيد، يادش بيايد كه