احكام نذر و عهد (مسأله 2649) نذر آن ‌است كه انسان براى خدا بر خود واجب كند كه كار خيرى را براى خدا بجا آورد، يا كارى را كه نكردن آن بهتر است براى خدا ترك نمايد.
(مسأله 2650) در نذر بايد صيغه خوانده شود و لازم نيست آن را به ‌عربى بخوانند پس اگر بگويد چنانچه مريض من خوب شود، براى خدا بر من است كه ده تومان به فقير بدهم نذر او صحيح است.
(مسأله 2651) نذر كننده بايد بالغ و عاقل باشد و به اختيار خود نذر كند، بنابر اين نذر كردن كسى كه او را مجبور كرده‌اند، يا بواسطه عصبانى شدن بىاختيار نذر كرده صحيح نيست.
(مسأله 2652) شخص مفلس و آدم سفيه (كسى كه مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف مىكند) اگر مثلا نذر كند چيزى به فقير بدهد صحيح نيست.
(مسأله 2653) اگر شوهر از نذر كردن زن جلوگيرى نمايد، زن نمىتواند در صورتى كه وفا به نذرش منافى با حق شوهر باشد نذر كند بلكه بدون اذن شوهر در اين صورت نذر زن منعقد نمىشود.