بگذارند پاك نمىشود.
2 - زمين (مسأله 184) زمين با سه شرط كف پا و ته كفش را كه به راه رفتن نجس شده پاك مىكند: ((اول)) آن كه زمين پاك باشد ((دوم)) آن كه خشك باشد ((سوم)) آن كه اگر عين نجس مثل خون و بول، يا متنجس مثل گلى كه نجس شده در كف پا و ته كفش باشد، بواسطه راه رفتن يا ماليدن پا به زمين بر طرف شود و نيز زمين بايد خاك يا سنگ يا آجر فرش و مانند اينها باشد، و با راه رفتن روى فرش و حصير و سبزه، كف پا و ته كفش نجس پاك نمىشود.
(مسأله 185) پاك شدن كف پا و ته كفش نجس، بواسطه راه رفتن روى اسفالت و روى زمينى كه با چوب فرش شده محل اشكال است.
(مسأله 186) براى پاك شدن كف پا و ته كفش بهتر است مقدار پانزده ذراع دست يا بيشتر راه بروند، اگر چه به كمتر از پانزده ذراع يا ماليدن پا به زمين نجاست بر طرف شود.
(مسأله 187) لازم نيست كف پا يا ته كفش نجس تر باشد، بلكه اگر خشك هم باشد به راه رفتن پاك مىشود.
(مسأله 188) بعد از آن كه كف پا يا ته كفش نجس به راه رفتن پاك شد، مقدارى از اطراف آن هم كه معمولا به گل آلوده مىشود پاك مىگردد.
(مسأله 189) كسى كه با دست و زانو راه مىرود، اگر كف دست يا زانوى او نجس شود، پاك شدن آن با راه رفتن محل اشكال است. و همچنين است ته عصا، ته پاى مصنوعى و نعل چهار پايان و چرخ اتومبيل و درشكه و مانند اينها.
(مسأله 190) اگر بعد از راه رفتن، بو يا رنگ يا ذره‌هاى كوچكى از نجاست كه ديده نمىشود، در كف پا يا ته كفش بماند اشكال ندارد، اگر چه احتياط مستحب آنست كه بقدرى راه بروند كه آنها هم بر طرف شوند.
(مسأله 191) توى كفش بواسطه راه رفتن پاك نمىشود. و پاك شدن كف جوراب بواسطه راه رفتن محل اشكال است.