مواردى كه لازم نيست بدن و لباس نمازگزار پاك باشد (مسأله 856) در سه صورت كه تفصيل آنها بعدا گفته مىشود، اگر بدن يا لباس نمازگزار نجس باشد، نماز او صحيح است: ((اول)) آن كه بواسطه زخم يا جراحت يا دملى كه در بدن او است، لباس يا بدنش به خون آلوده شده باشد. ((دوم)) آن كه بدن يا لباس او به مقدار كمتر از درهم (كه تقريبا به اندازه بند سر انگشت سبابه - شهادت - مىشود) به خون آلوده باشد. ((سوم)) آن كه ناچار باشد با بدن يا لباس نجس نماز بخواند، و نيز در يك صورت اگر لباس نمازگزار نجس باشد نماز او صحيح است: و آن صورت آنست كه لباسهاى كوچك او، مانند جوراب و عرقچين نجس باشد. و احكام اين چهار صورت مفصلا در مسائل بعد گفته مىشود.
(مسأله 857) اگر در بدن يا لباس نمازگزار، خون زخم يا جراحت يا دمل باشد، چنانچه طورى است كه آب كشيدن بدن يا لباس يا عوض كردن لباس براى بيشتر مردم سخت است، تا وقتى كه زخم يا جراحت يا دمل خوب نشده است، مىتواند با آن خون نماز بخواند. و هم چنين است اگر چركى كه با خون بيرون آمده، يا دوائى كه روى زخم گذاشته‌اند و نجس شده، در بدن يا لباس او باشد.
(مسأله 858) اگر خون بريدگى و زخمى كه به زودى خوب مىشود و شستن آن آسان است، در بدن يا لباس نمازگزار باشد، نماز او باطل است.
(مسأله 859) اگر جائى از بدن يا لباس كه با زخم فاصله دارد، به رطوبت زخم نجس شود، جايز نيست با آن نماز بخواند. ولى اگر مقدارى از بدن يا لباس كه معمولا به رطوبت زخم آلوده مىشود، به رطوبت آن نجس شود نماز خواندن با آن مانعى ندارد.
(مسأله 860) اگر از بواسير كه دانه‌هاى آن بيرون نباشد، يا زخمى كه توى دهان و بينى و مانند اينها است، خونى به بدن يا لباس برسد، ظاهر اين است كه مىتواند با آن نماز بخواند. و اما خون بواسيرى كه دانه‌هاى آن بيرون است بدون اشكال نماز خواندن با آن جائز است.
(مسأله 861) كسى كه بدنش زخم است، اگر در بدن يا لباس خود