كه خواب است جماع نمايد، يك كفاره بر او واجب مىشود، و روزه زن صحيح است و كفاره هم بر او واجب نيست.
(مسأله 1691) اگر مرد زن خود را يا زن ‌شوهر خود را مجبور كند كه غير جماع كارى ديگر كه روزه را باطل مىكند بجا آورد، بر هيچ يك از آنها كفاره واجب نيست.
(مسأله 1692) كسى كه بواسطه مسافرت يا مرض روزه نمىگيرد، نمىتواند زن روزه‌دار خود را مجبور به جماع كند. ولى اگر او را مجبور نمايد كفاره بر مرد نيز واجب نيست.
(مسأله 1693) انسان نبايد در بجا آوردن كفاره كوتاهى كند، ولى لازم نيست فورا آن را انجام دهد.
(مسأله 1694) اگر كفاره بر انسان واجب شود و چند سال آن را بجا نياورد چيزى بر آن اضافه نمىشود.
(مسأله 1695) كسى كه بايد براى كفاره يك روز شصت فقير را طعام بدهد، نمىتواند به هر كدام از آنها به بيشتر از يك مد كه تقريبا ده سير است طعام بدهد يا يك فقير را بيشتر از يك مرتبه سير نمايد، و زيادى را از كفاره حساب نمايد ولى مىتواند براى هر يك از عيالات فقير اگر چه صغير باشند يك مد به آن فقير بدهد.
(مسأله 1696) كسى كه قضاى روزه رمضان را گرفته، اگر بعد از ظهر عمدا كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد، بايد به ده فقير هر كدام يك مد كه تقريبا ده سير است طعام بدهد و اگر نمىتواند، سه روز روزه بگيرد.
جاهائى كه فقط قضاى روزه واجب است (مسأله 1697) در چند، مورد قضاى روزه بر انسان واجب است و كفاره واجب نيست:
(اول) آن كه در شب ماه رمضان جنب باشد و به تفصيلى كه در مسأله (1639) گفته شد تا اذان صبح از خواب دوم بيدار نشود.