با دست و مانند آن آب را بر اعضاء وضو بريزد، و وضو بگيرد وضويش صحيح است و با اين كيفيت اگر از ظرف طلا يا نقره وضو بگيرد وضوى او صحيح است چه آب ديگرى داشته يا نداشته باشد، و اگر در ظرف غصبى وضوى ارتماسى بگيرد، وضوى او باطل است چه آب ديگرى داشته باشد يا نه، و اما اگر در ظرف طلا و نقره وضوى ارتماسى بگيرد صحت آن محل اشكال است.
(مسأله 280) حوضى كه مثلا يك آجر يا يك سنگ آب غصبى است، در صورتى كه برداشتن آب در عرف تصرف در آن آجر يا سنگ نباشد اشكالى ندارد و در صورتى كه تصرف باشد برداشتن آب حرام ولى وضو صحيح است.
(مسأله 281) اگر در صحن يكى از امامان يا امامزادگان كه سابقا قبرستان بوده حوض يا نهرى بسازند، چنانچه انسان نداند كه زمين صحن را براى قبرستان وقف كرده‌اند. وضو گرفتن در آن حوض و نهر اشكال ندارد.
((شرط ششم)) آن كه اعضاء وضو موقع شستن و مسح كردن پاك باشد.
(مسأله 282) اگر پيش از تمام شدن وضو جائى را كه شسته يا مسح كرده نجس شود، وضو صحيح است.
(مسأله 283) اگر غير از اعضاء وضو جائى از بدن نجس باشد وضو صحيح است. ولى اگر مخرج را از بول يا غائط تطهير نكرده باشد احتياط مستحب آنست كه اول آن را تطهير كند و بعد وضو بگيرد.
(مسأله 284) اگر يكى از اعضاء وضو نجس باشد و بعد از وضو شك كند كه پيش از وضو آنجا را آب كشيده يا نه، چنانچه در موقع وضو ملتفت پاك بودن و نجس بودن آنجا نبوده وضو باطل است، و اگر مىداند ملتفت بوده يا شك دارد كه ملتفت بوده يا نه وضو صحيح است، و در هر صورت جائى را كه نجس بوده بايد آب بكشد.
(مسأله 285) اگر در صورت يا دستها بريدگى يا زخمى است كه خون آن بند نمىآيد، و آب براى آن ضرر ندارد، بايد بعد از شستن اجزاء صحيحه آن عضو با رعايت ترتيب موضع زخم يا بريدگى را در آب كر يا جارى فرو برد، و قدرى فشار دهد كه خون بند بيايد، و انگشت خود را روى زخم يا بريدگى در زير آب از بالا به پائين بكشد تا آب بر آن جارى شود و وضو صحيح است.