نيست صبر نمايد تا سال تمام شود.
(مسأله 2584) اگر چيزى را پيدا كند و به خيال اين كه مال خود او است بردارد، بعد بفهمد مال خودش نبوده، بايد تا يك سال اعلان نمايد.
(مسأله 2585) لازم نيست موقع اعلان، چيزى را كه پيدا كرده بگويد بلكه همين قدر كه بگويد چيزى پيدا كرده‌ام كافى است.
(مسأله 2586) اگر كسى چيزى را پيدا كند، و ديگرى بگويد مال من است و نشانه‌هاى آن را بگويد، در صورتى بايد به او بدهد كه اطمينان داشته باشد مال او است و لازم نيست نشانه‌هائى را كه بيشتر اوقات صاحب مال هم ملتفت آنها نيست بگويد.
(مسأله 2587) اگر قيمت چيزى كه پيدا كرده به يك درهم برسد چنانچه اعلان نكند و در مسجد، يا جاى ديگرى كه محل اجتماع مردم است بگذارد و آن چيز از بين برود، يا ديگرى آن را بردارد، كسى كه آن را پيدا كرده ضامن است.
(مسأله 2588) هر گاه چيزى را پيدا كند كه اگر بماند فاسد مىشود بايد با اجازه حاكم شرع، يا وكيل او قيمت آن را معين كند و بفروشد و پولش را نگهدارد و اگر صاحب آن پيدا نشد از طرف او صدقه بدهد.
(مسأله 2589) اگر چيزى را كه پيدا كرده موقع وضو گرفتن و نماز خواندن همراه او باشد، در صورتى كه قصدش اين باشد كه صاحب آن را پيدا كند بىشبهه اشكال ندارد و الا حكم مغصوب را دارد.
(مسأله 2590) اگر كفش شخصى را ببرند و كفش ديگرى بجاى آن بگذارند، چنانچه بداند كفشى كه مانده مال كسى است كه كفش او را برده و راضى است كه كفشش را عوض كفشى كه برده است بردارد، مىتواند به جاى كفش خودش بردارد. و همچنين است اگر بداند كه كفش او را بطور ناحق و ظلم برده است ولى در اين فرض بايد قيمت آن از كفش خودش بيشتر نباشد، و الا حكم مجهول المالك، نسبت به زيادى قيمت جارى است، و در غير اين دو صورت