(مسأله 929) بين جمله‌هاى اذان و اقامه بايد خيلى فاصله نشود و اگر بين آنها بيشتر از معمول فاصله بيندازد، بايد دوباره آن را از سر بگيرد.
(مسأله 930) اگر در اذان و اقامه صدا در گلو بيندازد، چنانچه غنا شود، يعنى بطور آوازخوانى كه در مجلس لهو و بازيگرى معمول است اذان و اقامه را بگويد، حرام است، و اگر غنا نشود مكروه مىباشد.
(مسأله 931) در دو نماز اذان مشروع نيست: اول نماز عصر در عرفات روز عرفه كه روز نهم ذيحجه است دوم نماز عشاء شب عيد قربان، براى كسى كه در مشعر الحرام باشد، و در اين دو نماز در صورتى اذان ساقط مىشود كه با نماز قبلى هيچ فاصله نشود، يا بين آنها كمى فاصله باشد.
(مسأله 932) اگر براى نماز جماعتى اذان و اقامه گفته باشند، كسى كه با آن جماعت نماز مىخواند، نبايد براى نماز خود اذان و اقامه بگويد.
(مسأله 933) اگر براى خواندن نماز به مسجد رود و ببيند جماعت تمام شده، تا وقتى كه صفها به هم نخورده و جمعيت متفرق نشده مىتواند براى نماز خود اذان و اقامه نگويد.
(مسأله 934) در جائى كه عده‌اى مشغول نماز جماعتند، يا نماز آنان تازه تمام شده و صفها به هم نخورده است، اگر انسان بخواهد فرادى يا با جماعت ديگرى كه برپا مىشود نماز بخواند، با شش شرط اذان و اقامه از او ساقط مىشود: ((اول)) آن كه نماز جماعت در مسجد باشد، و اگر در مسجد نباشد، ساقط شدن اذان و اقامه معلوم نيست. ((دوم)) آن كه براى آن نماز، اذان و اقامه گفته باشند. ((سوم)) آن كه نماز جماعت باطل نباشد. ((چهارم)) آن كه نماز او و نماز جماعت در يك جا باشد، پس اگر نماز جماعت داخل مسجد باشد و او بخواهد در بام مسجد نماز بخواند، مستحب است اذان و اقامه بگويد. ((پنجم)) آن كه نماز او و نماز جماعت هر دو ادا باشد.
((ششم)) آن كه وقت نماز او و نماز جماعت مشترك باشد، مثلا هر دو نماز ظهر، يا هر دو نماز عصر بخوانند، يا نمازى كه به جماعت خوانده مىشود نماز ظهر باشد، و او نماز عصر بخواند، يا او نماز ظهر بخواند، و نماز جماعت نماز عصر باشد.
(مسأله 935) اگر در شرط سوم از شرطهائى كه در مسأله پيش گفته شد شك كند، يعنى شك كند كه نماز جماعت صحيح بوده يا نه، اذان و اقامه از او