آثار و نوشته‌هاى آنان روشنگر راه عاملان احكام الهى، و كتابهاى حديث، مشحون از زحمات و تلاشهاى شبانه روزى آنهاست.
سفرهاى طولانى براى فراگيرى يك حديث در راه دريافت حديث، و احيانا يك حك الهى از راوى نخستين، يا منبع مطمئنى كه دل را سكون و آرامش بخشد، و بين او و خدا حجت تمام باشد و بتوان براى ديگران نيز به عنوان معيار عمل و مقياس شرع، به وديعت گذاشت سفرهاى طولانى و راه پيماييهاى پر زحمت و دور و دراز توأم با مرارت صورت مى گرفت، و مسافرت كننده بسيار خوشحال مى شد كه او توانسته است به يك حديث صحيح يا به يك در پر قيمت از معارف الهى دست يافته است. در اين مورد چند نمونه ذكر مى شود:
1. سفر از قم به كوفه " شيخ الطائفه " (385 - 460 ه‍. ق) از احمد بن محمد بن عيسى، محدث و عالم مشهور قمى كه رايست علماى شهر را در عصر خود داشته است، نقل مى كند كه مى گفت:
" در جستجوى حديث به كوفه رفتم. در آن شهر " حسن بن على وشاء " را ملاقات كردم كه يكى از اصحاب امام رضا (عليه السلام) بود. از او خواستم كه كتاب علاء بن رزين وابان بن عثمان را به من بدهد. وقتى كتابها را به من داد، گفتم از شما مى خواهم كه اجازهء روايت كردن اين دو كتاب ر نيز به من بدهيد. حسن بن وشاء گفت: خدا تو را رحمت كند، چه عجله اى دارى؟ برو از روى آنها بنويس بعد سماع كن (شنيدن حديث). گفتم: از حوادث روزگار ايمن نيستم. گفت: اگر من مى دانستم كه كسى مانند تو طالب حديث خواهد بود احاديث بسيارى را فرا مى گرفتم، زيرا من در اين مسجد (مسجد كوفه) نهصد نفر از مشايخ حديث را درك كردم كه همگى مى گفتند: " حدثنى جعفر بن محمد، حدثنى جعفر بن محمد (صلى الله عليه وآله) " جعفر بن محمد مرا روايت كرد ".
2. سفر از بصره به كوفه " ابو ايوب سليمان منقرى " يكى ديگر از محدثين عاليقدر مى گويد:
" بيش از بيست و چند بار از بصره براى گرفتن يك حديث، به كوفه سفر كردم تا در