اين بزرگوار و فرزند عاليقدرش، مشكلات و متشابهات قرآن را با ارشاد و راهنمائى و توضيحات لازم، در عصر خود و ديگر اعصار باز گشوده اند كه ما محض تبرك وتيمن و ارائهء رهنمود به بازگوئى چند مورد كوتاه و مختصر، بسنده مى كنيم طالبان تفصيل را، به كتابهاى مفصل تفسيرى وفقه مبسوط واستدلالى اماميه إرجاع مى دهيم كه سرشار از رهنمودها و ارشادات تفسيرى اين پيشواى معصوم (عليه السلام) و امام صادق (عليه السلام) مى باشد. اينك نمونه‌هايى از آن اقيانوس بى كران تفسير امام (عليه السلام):
1. اميد بخش ترين آيه:
قال حرب بن شريح: سمعت ابا محمد بن على 7 يقول: " انكم معشر اهل العراق تقولون أرجى آية في القرآن * (يا عبادى الذين اسرفوا على انفسهم لاتقنطوا من روح الله، ان الله يغفر الذنوب جميعا) * وإنا اهل البيت، نقول: " ارجى آية في كتاب الله " * (ولسوف يعطيك ربك فترضى) *. (1) حرب بن شريح گويد: كه از امام ابوجعفر محمد باقر (عليه السلام) شنيدم كه مى فرمود: اى گروه مردم عراق! شما معتقد هستيد كه اميد بخش ترين آيه در قرآن مجيد، آيهء غفران است جائى كه مى فرمايد: " اى بندگان من كه به خود اسراف ورزيده ايد از روح پروردگار نااميد نگرديد كه خداوند تمام گناهان را مى بخشد ".
ولى ما اهل بيت معتقديم كه اميدبخش ترين آيه در قرآن مجيد آيه اى است كه خطاب به پيامبر اسلام مى فرمايد: " به زودى خداوند آنچنان به تو عطا و بخشش خواهد داشت كه خود راضى و خشنود گردى ". يقينا رضايت و خشنودى پيامبر اسلام، كه خود معيار حق و باطل و شاخص احكام وطاعات و معاصى است از عفو و بخشش بيكران الهى حكايتها خواهد داشت.
2. عفو و مغفرت:
قال الله الحكيم: * (ليشهدوا منافع لهم) * قال محمد بن على الباقر (عليه السلام): ليشهدوا العفو