يادگار مانده است ". (1) 11. ابن تيميه مى گويد: " محمد فرزند على ملقب به جواد (عليه السلام) از اعيان و بزرگان بنى هاشم است. در سخاوت و بزرگوارى شهرت تام دارد. او در سنين جوانى در 25 سالگى رحلت نمود و سال وفات او 220 هجرى بوده است ". (2) 12. دانشمند معاصر مرحوم سيد محمد هاشمى افغانى درباره آن بزرگوار مى گويد:
" معتصم در برابر عظمت علمى و روحى امام جواد (عليه السلام) نسبت به ملك و حكومت خود ترسناك شد. از اين رهگذر او را با همسر خود از مدينه به بغداد خواست تا تحت نظر خويش قرار دهد. سپس با دسيسه‌هاى او خواهرش أم الفضل او را مسموم ساخت، و در مقابر قريش كنار قبر جد بزرگوارش، امام موسى بن جعفر (عليه السلام) مدفون گرديد ". (3) امام جواد (عليه السلام) و ديگر مزاياى علمى 1. نبوغ علمى يا اشراقى:
يكى از امتيازات بزرگ و مهم پيشوايان معصوم، و رهبران معنوى و اجتماعى مردم، كمال درك و عقل آنان مى باشد. امام (عليه السلام) چون سرپرست دين و پيشواى سعادت و خوشبختى جهانيان است، لازم است كه به همهء مسائلى كه در دنيا و آخرت، سعادت افراد به آن پيوسته است، آشنايى داشته باشد چون پيشواى جاهل، از نظر هدايت عمومى الهى، معنى و مفهومى در بر نخواهد داشت.
از اين رو در بيوگرافى و شرح حال هر كدام از آنان مى خوانيم كه ادراكات آنان، فوق ادراك عادى و معمولى بوده است و از جهت مراتب انديشه و فكر و هوش داراى ويژگيهاى مخصوص به خود بوده اند. دوران كودكى و طفوليت نيز مانع بروز اين نبوغ ذاتى و فروغ عقلى نبوده است. شواهد تاريخى كه حاكى از برترى علم و دانش و مراتب ادراكات عقلى