مىنويسد:
" بار خدايا! درود و صلوات بر امام نهم فرو فرست، آن حضرت بازگردنده است به خداى تعالى در هر امرى از امور و بسيار سجده كننده است (اشاره است به كثرت عبادت آن بزرگوار، چنانچه روايت كرده اند كه بعد از امام زين العابدين (عليه السلام) از ائمه، هيچ كس به كثرت عبادات آن حضرت نبود، و در بخشش سرآمد روزگار بود تا آنجا كه او را " جواد " لقب داده اند. بحر از عطاى او، قطره، و باران از كرم او بهره داشت. پناه ضعيفان وملاذ سائلان در وقت حاجات بود.
آن حضرت از براى عامه ى بندگان خداى تعالى، بخشندهء عطيه ها و بخششهاست (و اين اشاره به عموم عطاى آن حضرت است، چنانچه روايت كرده اند كه هرگز آستان آن حضرت، از سائلان و حاجتمندان خالى نبود و هيچ سائلى از درگاه احسانش، محروم نمى گشت.
آن حضرت محو كنندهء گمراهى و عناد است و بركنندهء صاحبان ظلم و فساد است.
(روايت كرده اند كه چون مأمون خليفه، آن حضرت را داماد خود ساخت، هميشه آن حضرت را در مجلس خود حاضر مى ساخت و با طوايف و ارباب مذاهب مختلفه پيرامون اعتقادات و مشكلات علوم، بحث مى كرد و دليلهاى آنان را قلع و قلمع مىكرد و تمام طوايف از آن حضرت استفاده مىنمودند و مأمون در تعظيم وتوقير آن حضرت، دقيقه‌اى فروگذار نبود. روايت كرده اند كه وقتى دخترش، ام الفضل نزد او آمد و از آن حضرت شكايت نمود، مأمون به دختر خود گفت: آيا تو راضى نيستى كه من تو را به بهترين خلايق از لحاظ حسب و نسب، تزويج كردم؟) و آن حضرت صاحب نشانه‌هاى راهنمائى و ارشاد به راههاى راستى و صلاح است. و اقتباس كننده از نور علوم او، افراد از ابدال و اوتاد است. كنيت او " ابوجعفر (عليه السلام) " و يكى از القابش " جواد " است و ديگر از القابش " تقى " يعنى پرهيزكار و پارسا و اگر چه تمامى ائمهء معصومين (عليها السلام) در كمال تقوا و پارسايى بوده اند، اما آن حضرت بدين وصف عظيم، شهرت