خشنودى پروردگار عالم، از صرف هر نوع امكانات مالى و رفاهى، به نيازمندان و مستحقين واقعى، مضايقه و كوتاهى نداشته اند. اصولا مال و ثروت از نظر آنان، معناى ويژه اى دارد كه با مفهوم عادى آن، در ميان مردم، تفاوت اساسى دارد. آنان مال و ثروت را در حدى قبول داشتند كه بتوانند به وسيلهء آن، گرهى از مشكلات زندگى ديگران را بگشايند يا توسط آن، ذخيره اى براى آخرت وتكميل معنويت خود، اندوخته باشند. مگر بزرگ اين خاندان، على (عليه السلام) نبود كه در راه خشنودى پروردگار، سه شبانه روز با اهل بيت (عليه السلام) خود، با شكم گرسنه، روزه دار بود تا درخواستهاى فقير و يتيم و اسير را فراهم سازد؟ در زندگى هر كدام از پيشوايان معصوم، چنين بخششها و گذشتها ثبت گرديده است كه بررسى زندگى هر كدام از آنان، بهترين گواه مدعاى ما است و اين امر در مورد شخصيتى كه اكنون، در ترسيم گوشه اى از چهرهء او هستيم، مصداق كامل دارد و عنوان دومى " جواد " بر اثر تكرار و مشاهدهء اين عمل، نشانگر اين حقيقت بارز مى باشد، اينك به عنوان نمونه به چند مورد از بذل و بخشش ايشان، اشاره مى گردد.
عائدات وقف " كلينى " از على بن ابراهيم و او از پدرش نقل مى كند: " كه در محضر امام جواد (عليه السلام) بودم كه " صالح بن محمد بن سهل " متولى اوقاف قم، وارد محضر امام (عليه السلام) گرديد (او از طرف امام (عليه السلام) متولى اوقافى بود كه به نام امام (عليه السلام) وقف شده بود) و به عرض رساند:
" سرور من! مرا در مقابل ده هزار درهم از عائدات وقف، حلال فرماييد، چون آن را در راه نفقهء اهل و عيال خود، خرج كرده ام. امام (عليه السلام) با گشاده رويى فرمودند: شما را از پرداخت آن معاف مى دارم ". (1) به قدر مروت!
على بن عيسى اربلى در كشف الغمه مى نويسد: " مردى به حضور امام (عليه السلام) رسيد و عرض كرد كه: خواهشمند است، مرا به اندازهء مروت خودتان احسان نماييد! "