نيمه شب، همين زن براى آن مرد، حلال بود اما به وقت نماز صبح، آن نگاه حرام شد و در سپيدهء دم اين حرمت، شكست و زن بر آن مرد حلال شد.
حال بفرماييد، تصوير فرضى اين مسألة چگونه است، اين زن و مرد در چه شرايطى از نظر شرعى حلال و تحت چه ضوابطى بر همديگر حرام مى گردند؟ " قاضى القضات دربار خليفه، در همان آغاز كار به عجز خود اعتراف كرد، و بى درنگ اظهار داشت: " نمى دانم و به جواب راهى نمىيابم. پس از اندكى تأمل و مكث از پيشواى نهم خواهش كرد كه اين مسألة را خود تشريح فرمايند ".
پاسخ سوالات امام (عليه السلام) فرمودند: " ساده است، اين زن، كنيز كسى بود، مردى در آغاز روز نگاهش كرد طبعا اين نگاه حرام بود. وقتى آفتاب به موقع چاشت رسيد، اين مرد، كنيز را از مالكش خريد در اين وقت، نگاه او بر كنيزش حلال بود. به هنگام ظهر، كنيز را آزاد ساخت، نگاهش از نو بر او حرام گرديد. اما هنگام نماز عصر، كنيز آزاد شده را به عقد خود درآورد حالا زنش بود و نگاهش بر او حلال بود. به وقت نماز مغرب، اين مرد زن خود را " ظهار " (1) كرد و بر او حرام گرديد. به هنگام نماز عشا، كفارهء ظهار را پرداخت و زن بر او حلال شد، ولى نيمه شب او را طلاق داد و براى چهارمين بار، بر او حرام گرديد. سپيده دم فردا از طلاق خود، پشيمان گرديد و به زن رجوع كرد، و زن مجددا بر او حلال گرديد ".