خود را در دل شب به منازل مستمندان مى رساند بى آنكه خود صاحب منازل اطلاع پيدا كند در منازل آنان قرار مى داد هدفش اين بود كه مبادا آبروى ارزشمند مستمندان در برابر كالاهاى كم ارزش و پست مادى باز ستانده شود يا اينكه كسى جز پروردگار عالم از راز چنين عملى آگاه گردد او با عطايا و بخشش‌هاى شبانه ى خود خانواده هائى را از فقر و هلاكت نجات داد. به حدى كه مرحوم شيخ مفيد در ارشاد مى نويسد: " امام موسى بن جعفر (عليه السلام) سخى ترين فرد عصر خود بود ". (1) ومرحوم سيد محسن جبل عاملى (اعلى الله مقامه) در اين باره نقل مى كند:
" سخاوت و كرم و بذل و بخشش امام (عليه السلام) زبانزد خاص و عام بود و از اين جهت شهرتى به سزا داشت او در دل شب از مستمندان و فقراى مدينه تفقد به عمل مى آورد و در زنبيل مخصوص پول و نقدينه و مواد غذائى به منازل آنان حمل مى كرد بى آنكه مستمندان توجه و آگاهى پيدا نمايند كه اين عطايا از كدام ناحيه است؟ " شخصى بنام محمد بن عبد الله بكرى براى وصول مطالبات خود به مدينه آمد ولى از بدهكاران چيزى به دستش نيامد. در بين راه با امام روبرو گشت و جريان را به امام عرض نمود امام به خدمتگزار خود دستور داد به منزل برگردد و كيسه‌اى محتوى سيصد دينار را بياورد و به او بدهد تا دست خالى به وطن بر نگردد.
او در پايان نقل خود مى افزايد: معمولا عطاياى امام بين دويست تا سيصد دينار بود كه آن روز مبلغ قابل توجهى به شمار مى آمد از اين رو كيسه‌هاى عطا و بخشش امام در ميان مردم معروف و مشهور بود ". (2) استاد سيد باقر قرشى داستان زير را از تاريخ خطيب بغداد نقل مى كند:
" امام روزى با اطرافيان و خدمتگزاران خود براى سركشى به مزارع خود به صحرا مى رفت در بين راه در محلى به استراحت پرداختند. سردى هواى مدينه در حدى بود كه نياز به