مى پرداخت، و سپس سر بر سجده مى گذاشت و مدت‌هاى طولانى، در حال سجده و نيايش باقى مىماند. گاهى تا هنگام زوال و وقت ظهر به اين حالت روحانى ادامه مى داد.
محدثين نقل نموده اند كه بارها در شبها در مدينه داخل مسجد نبوى (صلى الله عليه وآله) مى گرديد و پس از انجام فرائض سر بر سجده مى گذاشت و با صداى حزين واندوه فراوان، توأم با اشك چشم اخلاص وشوق، اين كلمات از او شنيده مى شد:
" عظم الذنب من عبدك، فليحسن العفو من عندك، يا اهل التقوى و يا اهل المغفرة! " او اين كلمات را با خضوع و خشوع كامل توأم با ناله و سوز مخصوص تا پاسى از شب بر زبان جارى مى ساخت و در وادى شوق وصال محبوب خود، گام مى سپرد. (1) سپاس براى فراغت امام موسى بن جعفر (عليه السلام) هنگامى كه به دستور ستمگر عصر و طاغوت وقت، هارون رشيد به جرم حق گوئى و دفاع از حقيقت، دستگير و روانهء زندان شد، به خاطر فراغت و دستيابى به فرصت بيشتر براى عبادت و سپاس پروردگار سجده ى طولانى به جا مى آورد و در حال سجده اين چنين عرضه مى داشت:
" بار الها! من بارها از درگاه تو مسئلت مى داشتم كه براى عبادت، فراغتى به من عنايت فرمائى تا به اطاعت و فرمان تو قيام ورزم از اينكه اكنون درخواست مرا اجابت فرموده اى در برابر چنين توفيقى سپاسگزارم ". (2) در بيشترين اوقات دعاى آن حضرت با اين كلمات آغاز مى گرديد: " اللهم انى اسئلك الراحة عند الموت، والمغفرة بعد الموت، والعفو عند الحساب ". (3) بار خدايا! من به هنگام مرگ آسايش و راحتى، و پس از مرگ غفران و آمرزش، به هنگام بررسى حساب، عفو و گذشت از درگاه تو مسئلت مى دارم! "