ابو اسماعيل.
اين چهار كنيه نام‌هاى دوم او بودند كه گاهى در مكاتبات و اغلب در كتب حديث اطلاق شده است كه كنيه ى نخستين، معروف ترين و مشهورترين آنها مى باشد و آن كنيه خاطرات و مبارزات امام نخستين را در دلها زنده مى سازد و چند تن از پيشوايان معصوم ما اين كنيه را داشتند كه پس از حضرت على (عليه السلام) امام كاظم (عليه السلام)، امام رضا (عليه السلام)، امام جواد (عليه السلام) داشته اند، از اين رو محض تشخيص كامل مقصود از ابوالحسن بدون قيد، على (عليه السلام) و " ابوالحسن الأول " امام موسى (عليه السلام) و " ابوالحسن الثانى " امام رضا (عليه السلام) و " ابوالحسن الثالث " امام جواد (عليه السلام) است.
2. كاظم (فرو دهنده ى خشم):
امام در مقابل سعه ى صدر و حلم و بردبارى و گذشتى كه داشت اغلب به دشمنان و بدخواهان و متجاوزين حقوق شخصى و خصوصى خود نيز عفو و گذشت داشت. و گاهى نه تنها مرتكب قصاص يا انتقام نمى گشت بلكه طرف را مورد عنايت و بذل توجه خاص خود قرار مى داد.
3. عالم:
آگاه و دانشمند لقبى بود كه در آن عصر مشعشع اسلامى، در بين جمع علما و دانشمندان متعددى كه حضور داشتند روى وفور علم واحاطه ى كامل او بر علوم و دانش‌هاى عصر، به آن بزرگوار اختصاص يافته بود.
4. صالح (فرد شايسته):
عنوانى بود كه دوستان و علاقه‌مندان بر اساس شايستگى و لياقت و اطاعت به امام داده بودند و گاهى اين لقب، علامت، رمز، و استتارى بود كه مى خواستند بيگانگان از راز شيعه آگاه نگردند.
5. باب الحوائج:
لقبى است كه مردم بغداد، پس از تجربه‌هاى فراوان و امتحان‌هاى مكرر در مواقع