ملكوتى، فاصله دندان ها گشاد و كتف‌هايش باز و گسترده، بدنش لاغر و باريك بود و به نحوى در هاله اى از ابهت و جلال قرار داشت كه فروغ روحانيت و جلوهء معنويت از سيماى بهشتى او نمودار و تابان بود ".
تلاوت آيات قرآن او با آن زمزمه‌هاى حزين و آواى دلربا، براى اهل نظر جهانى از لطف و صفا مى آفريد كه هم لذتبخش بود و هم انسان ساز. هميشه زير لباس خود پارچه اى از پشم خشن مى پوشيد ولى لباس روئين او گرانبها و فاخر بود. او هميشه توصيه مى كرد كه لباس تميز و زيبا بپوشيد و قناعت در لباس را روا نمى شمرد و مى فرمود: " جد بزرگوارم على بن الحسين (عليه السلام) هميشه لباس فاخر مى پوشيد كه گاهى قيمت آن از پانصد درهم هم بالاتر بود و عباى گرانبهائى داشت كه معمولا به پنجاه دينار ابتياع مى فرمود سپس در تعقيب توصيه ى خود اين آيه را تلاوت مى فرمود: " قل من حرم زينة الله التى أخرج لعباده والطيبات من الرزق ". (1) " بگو كى و كدام آئين، لباس‌هاى زيبا و غذاهاى گوارا و مطبوع را بر مردم حرام كرده است؟ " (2) القاب امام لقب و كنيه در زبان عربى نمايانگر نحوهء پذيرش جامعه و طرز تلقى آن از فرد مى باشد و هويت شخصى او را در زندگى روشن مى سازد، و تقريبا يك نوع تاريخ و سرگذشت متحركى است كه از شخص، ثابت مى ماند از اين رو گاهى يك فرد به تناسب شئون و خدمات و فعاليت‌ها يا خصائص و ويژگى‌هاى خود داراى عناوين والقاب متعددى مى گردد. از اين رو قهرمان گفتار ما نيز داراى چند لقب افتخار آميز و انسانى مى باشد:
1. ابوالحسن اول:
البته اين سه كنيهء زير نيز در موارد نادر بر او اطلاق مى شد: ابو ابراهيم، ابو على،