نداشت قرآن را با صداى خوش و لحن زيبا و آواز دلربا و آهنگ روحانى و معنوى به صورت بريده، بريده تلاوت مى فرمود. جذبه‌هاى صداى او، رهگذران ومستمعين را از راه باز مىداشت و تحت تأثير خاص خود قرار مىداد گاهى آنان را به گريه و ناله مىافكند. در اثر ممارست دائم با قرآن و عبادت‌ها و مناجات‌هائى كه داشت مردم مدينه در ميان خود او را به " زين المتهجدين " يعنى زينت شب زنده داران و عبادت كنندگان لقب داده بودند و با آن لقب ميان مردم شهرت يافته بود. (1) عنايت خاص امام به تلاوت و ممارست قرآن و آيات نورانى الهى از يك حقيقت بزرگ پرده بر مى دارد و آن اين كه قرآن از ديدگاه اهل بيت (عليه السلام) در مقام عظمت و اهميت والاترى قرار دارد كه ما هنوز به آن حقيقت نرسيده ايم آنان بهتر از همگان مى دانند كه قرآن چه تأثير شگرف و فوق العاده اى در زندگى روحى و اجتماعى مردم مى تواند داشته باشد. اگر محتويات و احكام آن در ميان مردم پياده گردد چه زندگى سعادت بخش و با صفائى در ميان آنان حكم فرما خواهد بود.
مردان حديث و روايت به اتفاق آراء اعتراف كرده اند كه قهرمان گفتار ما در پرهيز كارى و پرستش حق و عبادت شبانه روزى خداوند عالم، و در عنايت و توجه به قرآن در عصر خود بى همتا و بى نظير بود و كمتر شبى در عمر پر بركتش، سپرى مى گرديد كه سر بر بالين استراحت و اسايش بنهد و آسوده و غافل در بستر استراحت بيارامد و از عبادت و نيايش و از قرائت و تلاوت آيات، غفلت و كوتاهى داشته باشد.
تفقد از مخلوق در برنامه‌هاى عبادت و بندگى امام (عليه السلام) عبادت ويژه اى هم گنجانده شده بود كه محض خشنودى خدا، و جلب رضايت و رفاه مخلوق صورت مى گرفت كه از نظر اهميت كمتر از سجده‌هاى طولانى آن بزرگوار نبود و آن تفقد از مستمندان و رسيدگى به وضع درماندگان، در دل شب ها بود بى آنكه خود آنان متوجه عامل اين تفقدها گردند. شيخ مفيد