آگاه هستند ". (1) ابوبصير يكى از شاگردان امام صادق (عليه السلام) در مورد گفتگوى امام (عليه السلام) با لغت پارسى مى گويد:
در محضر مقدس پيشواى هفتم نشسته بودم و افتخار حضور داشتم مردى از خراسان شرفياب گرديد و خواست با زبان عربى با امام گفتگو كند. امام پاسخ او را با زبان فارسى سره داد. مرد خراسانى حيرت زده و با تعجب پرسيد اى پسر پيامبر! من با اين دشوارى با شما به عربى سخن گفتم چون فكر مى كردم پيشواى من جز با اين لغت با لغت ديگرى آشنايى ندارد و اكنون مىبينم شما فارسى را شيواتر از من أدا مىكنيد. امام فرمود:
شگفتا! اگر اين چنين باشد كه شما هم ندانيد و من هم... پس فرق و امتياز من با شما چه خواهد بود؟ (2) درست است امروز با وسائل كنونى فرا گرفتن يك زبان خارجى به افراد مستعد، چندان مشكل نيست ولى با توجه به اوضاع آن روز كه روابط و امكانات، محدود بود و فراگيرى يك لغت بيگانه چندان ضرورت و لزوم هم نداشته و انگيزه‌اى هم بر چنين عملى نبود توجيه منطقى علم و آگاهى امام (عليه السلام) را جز از راه مخصوص علم پيشوايان معصوم (عليه السلام) كه در كلاس الهام و وحى دوره ديده باشند، چاره ى ديگرى نيست كه در بخش " تربيت يافتگان " نمونه‌هايى از دانش و آگاهى امام (عليه السلام) به نظر گرامى خواننده عزيز، خواهد رسيد.
عبادت و زهد او عبادت هر فرد در محدوده ى معرفت و شناسائى او از پروردگار عالم، اندازه گيرى مى گردد.
محال است فردى بدون معرفت كافى و لازم نسبت به پروردگار خود، عبادت و ستايش شايسته اى را انجام دهد از اينرو آنان كه شناسائى كامل از مبدء غيبى دارند و مراحل ايمان و عقيده را طى كرده اند عبادت و ستايش يكى از لذت بخش ترين مراحل زندگى آنان را تشكيل مى دهد و لذتى بالاتر از آن حالت را ندارند.
امام هفتم (عليه السلام) در دودمان قدس و تقوى و در بيت رفيع زهد و عبادت، پرورش يافته بود