" ح " - معنايى است كه " مرحوم مجلسى " در كتاب " مرآت العقول " از بعضى از فلاسفه نقل كرده وخلاصه‌اش اينست:
كارهاى بندگان به مجموع قدرت خدا و بنده موجود مىشود و براى اراده و قدرت هر دو در اعمال بندگان تأثير مىباشد. چنين نيست كه بنده در ايجاد اعمال خود تا آنجا داراى استقلال باشد كه براى قدرت خدا در عمل بنده هيچ تأثيرى نباشد به اين معنى كه پروردگار به بنده به اندازه اى قدرت عنايت فرموده باشد كه زمام كارى كه بنده انجام مىدهد به كلى از دست خدا بيرون رفته باشد چنان كه معتزله گفته‌اند. و اين معنى هم يكى از انواع و اقسام تفويض و بطلانش آشكار است و تأثير قدرت حق در اعمال بندگان جاى شك و ترديد نيست و نتيجه فكر صائب هم همين است، و چنين نيست كه قدرت بنده هيچ تأثيرى در كارش نداشته باشد خواه براى بنده عنوان كسب چنان كه اشاعره مىگويند قائل شويم خواه عنوان كسب را هم براى بنده اثبات نكنيم و چنان كه جهميه مىگويند بين حركت دست مرتعش و دست سالم فرق قائل نشويم.
سپس گفته است كه معناى گفتار متألهين از حكما كه مىگويند: " لا مؤثر في الوجود الا الله " اينست كه هيچ چيزى در جهان لباس هستى نمىپوشد مگر به ايجاد و تأثير خداوند خواه بدون مشاركت تأثير غير باشد چنان كه در ايجاد افعال خود مانند خلقت آسمان و زمين و زيد و عمرو چنين است. خواه با مشاركت تأثير و قدرت غير چنان كه آفرينش افعال بندگان چنين است يعنى خداوند جهان به شركت بندگان اعمال آنان را آفريده است. بنابراين تمام موجودات جهان حتى اعمال بندگان متوقف به اراده و مشيت و قدرت و قضاء خداوند است. به عبارت ديگر تمام موجودات متوقف به ايجاد او مىباشند و چون جزاء اخير علت تامه اعمال بندگان مشيت و اراده و تأثير خود بندگان در افعال خود مىباشد اشكال (نسبت كار زشت و قبيح به خداوند) مرتفع مىشود، چه تحقق ووجود فعل متوقف به اراده و مشيت حادثه است بطوريكه اگر بنده اراده نكند واقع نمىشود واساسا تعلق اراده خداوند بفعل در صورتى است كه اراده بنده بدان تعلق گيرد و الا اراده و مشيت خداوند هم منتفى خواهد بود.