اين معنى را روايتى كه مرحوم صدوق در كتاب عيون اخبار الرضا بسند خود از حضرت رضا (ع) نقل كرده تأييد مىكند و خلاصه آن روايت چنين است:
" يزيد بن عمير " مىگويد در مرو شرفياب خدمت " ثامن الائمه (ع) " شدم عرض كردم يابن رسول الله براى ما از حضرت صادق (ع) روايت شده كه فرموده است:
" لا جبر ولا تفويض بل امر بين الامرين ". معنى امر بين الامرين چيست. در پاسخ فرمود هر كس بگويد كارهاى ما مستند به خداست سپس ما را بدان كارها عذاب مىفرمايد قائب به جبر شده است و هر كس بگويد خداوند عز وجل امر آفرينش و روزى مخلوق را به حجتهاى خود واگذار نموده همانا قائل به تفويض شده. و قائل به جبر كافر و قائل به تفويض مشرك مىباشد.
" يزيد بن عمير ": فرزند پيغمبر پس معناى امر بين الامرين چيست؟
" امام ": معنايش اينست كه راه براى انجام مأمور به و ترك منهى عنه باز است يعنى بنده قدرت دارد آزادانه آنچه را كه مورد امر است بجاى آورد و آنچه را كه نهى بدان تعلق گرفته ترك كند.
سپس گفتم آيا براى پروردگار مشيت و اراده يى در اين دو عمل هست يا نه؟
فرمود اما در طاعات، مشيت و اراده خدا عبارت از اينست كه بدانها امر فرموده و مساعدت به انجام آنها مىفرمايد و خشنود است. اما در معاصى و امورى كه مورد نهى است، مشيت و اراده خدا اينست كه از آنها نهى فرموده و نسبت به مرتكب آنها خشمگين است و معصيتكاران را به حال خود وا مىگذارد.
" گفتم ": آيا براى خداوند راجع به افعال و اعمال بندگان قضائى مىباشد؟
" فرمود ": آرى هيچ خير و شرى در عالم بدون قضاى خدا واقع نمىشود.
" گفتم ": معنى قضا نسبت به اعمال بندگان چيست؟
" فرمود ": خداوند بر ايشان حكم كرده به آنچه در اثر اعمالشان سزاوارند يعنى در مقابل اعمال نيكشان براى آنان ثواب و پاداش در دنيا و آخرت، حكم و مقرر فرموده و در مقابل اعمال بدشان براى ايشان كيفر و عقاب در دنيا و آخرت، حكم و مقرر فرموده است.