اظهار محبت مى كند ولى در پشت سر او مى خورد و غيبت مى كند.
هشام! متاع دنيا همانند آب دريا است هر قدر تشنه از آن بنوشد او را تشنه تر مى سازد تا به هلاكت مى رساند.
مبادا تكبر و فزون طلبى داشته باشى چون! هرگز متكبر وارد بهشت نمى گردد كسى كه در قلب او ذره اى از تكبر و نخوت باشد، چون كبر به ساحت كبرياى الهى زيبنده است و فردى كه با خدا رقابت كند، او را بارو به آتش مى افكند.
هشام! از ما نيست و به ما ارتباط روحانى ندارد كسى كه خود را در روز محاسبه نكند اگر كار خيرى انجام داده است درصدد افزون كردن آن باشد و اگر مرتكب عمل ناروا و شرى شده از آن توبه وانابه نمايد.
هشام! زراعت در زمين با استعداد و آماده رشد و نمو مى كند هرگز روى سنگ و نقطه پر شيب محصول نمى دهد.
حكمت: همانند زراعت در قلب متواضع و فروتن جاى گزين مى گردد و هرگز در قلب متكبر و جبار جا نمىگيرد.
هشام! خداوند متعال به داود وحى نمود كه من و بندگانم عالمى را كه خود فريفته ى دنيا است واسطه قرار مده! مبادا آنان را از محبت و مناجات من جلوگيرى نمايد چون چنين افراد راهزنان و دزدان دين هستند و كوچك‌ترين رفتارى كه با آنان دارم اين است كه حلاوت و شيرينى مناجات و محبت خود را از قلوب آنان بيرون مى كنم.
هشام! طمع را از خود دور نما! و مبادا در اموال مردم چشم داشته باشى! چون طمع و حرص كليد ذلت و خوارى است. (1)