بارانهاى ريز دانه و نم نم، در همه جا پخش و ريزان كرد، تا زمينهايتان و درختان و ميوه جات و محصولات شما نابود نشود. پس از آن خداوند متعال فرموده است * (فأخرج به من الثمرات رزقا لكم) * (1) يعنى به سبب آنچه از زمين براى شما بيرون مى آورد و روزى شما مى گرداند براى خدا شريك قرار ندهيد، و بتان را كه نمى فهمند و نمىشنوند و نمىبينند و توانايى بر كارى ندارند شبيه و مانند بر او نشناسيد، و خود مىدانيد كه در برابر نعمتهاى بزرگى كه خداوند تبارك و تعالى روزى بندگان خويش فرموده است، اينها توان چيزى را ندارند.
بيان گستردهء امام (عليه السلام) در تفسير آيه، معناى آن را چنان ساده و روشن مى كند كه هر كسى هر چند كودن و بى استعداد باشد، زيبايى و ظرافت و ابداع آن را احساس مى كند.
امام رضا (عليه السلام) دقايق مهمى را كه در برخى از آيات وجود دارد و از لحاظ فهم نكات حكمت آميز آنها سؤال برانگيز است چنان كه در همين آيه اخير بود، به گونه اى توجيه و تعليل مى فرمود كه در تمام آنها، عمق بى پايان اعجازى كه قرآن مجيد داراست آشكار مى شد.
و يكى ديگر از پرسشهاى مأمون از امام (عليه السلام) اين بود كه پرسيد:
اى فرزند پيامبر خدا، آيا اين سخن شما نيست كه پيامبران معصومند؟ امام (عليه السلام) فرمود: آرى.
مأمون عرض كرد: معناى قول خداى متعال در آيه * (فعصى آدم ربه فغوى) * (2) چيست؟
امام (عليه السلام) آيه را اين گونه تفسير و توجيه فرمودند: كه خداوند آدم و حوا را تنها از نزديك شدن به درخت مورد نظر نهى فرموده بود و از خوردن ميوهء آن درخت و آنچه از جنس آن باشد، منع نفرموده بود، وآدم و حوا در خوددارى از نزديك شدن به آن درخت، امر الهى را امتثال كردند، و ليكن شيطان حقيقت را بر آنان، مشتبه ساخت و از آنان خواست كه از