روش اخلاقى و انسانى امام (عليه السلام) امام رضا (عليه السلام) به اخلاقى عالى و ممتاز، آراسته بود، و بدين سبب دوستى عام و خاص را به خود جلب فرموده بود، همچنين اخلاق انسانى آن حضرت، يگانه و بى مانند، و در حقيقت تجلى روح نبوت، و مصداق بارز رسالتى بود كه خود آن حضرت، يكى از نگهبانان و امانت داران و وارثان اسرار آن به شمار است. از ابراهيم بن عباس نقل شده است كه:
" من ابى الحسن الرضا (عليه السلام) را هرگز نديدم كه در سخن گفتن، با كسى درشتى كند، و هرگز نديدم سخن كسى را پيش از فراغت از آن، قطع كند. و هرگز درخواست كسى را، كه قادر به انجام آن بود، رد نمى فرمود. و هرگز پاهاى خود را، در جلو همنشين دراز نمى كرد.
و هرگز در برابر همنشين تكيه نمى داد. و هرگز از او را نديدم، كه آب دهان اندازد. و هرگز او را نديدم، كه قهقهه كند، بلكه خنده اش تبسم بود. تا آن جا كه مى گويد: هر كه بگويد در فضيلت، كسى را مانند او ديده است، از او باور نكنيد ". (1) در مناقب ابن شهر آشوب آمده است كه: امام رضا (عليه السلام) وارد حمام شد، مردى كه آن حضرت را نمى شناخت، به او گفت بدن مرا مالش ده، امام (عليه السلام) شروع به مالش بدن او فرمود و هنگامى كه حاضران آن مرد را متوجه كردند، او حضرت را شناخت با پريشانى شروع به عذرخواهى و پوزش نمود، اما امام (عليه السلام) همچنان به مالش بدن او ادامه مى داد، و او را دلدارى مى داد ". (2) عبد الله بن صلت، از مردى از اهل بلخ روايت كرده است كه: گفته است: من در سفر امام رضا (عليه السلام) به خراسان، در خدمت او بودم، يك روز دستور فرمودند، سفرهء غذا بياندازند در كنار سفره، همگى غلامان آن حضرت از سياهان و غير آنان، گرد آمدند. من به آن جناب عرض كردم، فدايت شوم، كاش! براى اينها، سفره جداگانه اى انداخته مى شد، امام (عليه السلام)