كرده نجس شود، وضو صحيح است.
(مسأله 283): اگر غير از اعضاء وضو جائى از بدن نجس باشد وضو صحيح است. ولى اگر مخرج را از بول يا غائط تطهير نكرده باشد احتياط مستحب آنست كه اول آن را تطهير كند و بعد وضو بگيرد.
(مسأله 284): اگر يكى از اعضاء وضو نجس باشد و بعد از وضو شك كند كه پيش از وضو آنجا را آب كشيده يا نه، وضو صحيح است ولى جائى را كه نجس بوده بايد آب بكشد.
(مسأله 285): اگر در صورت‌ يا دستها بريدگى يا زخمى است كه خون آن بند نمىآيد، و آب براى آن ضرر ندارد، بايد بعد از شستن اجزاء صحيحه آن عضو با رعايت ترتيب موضع زخم يا بريدگى را در آب كر يا جارى فرو برد، و قدرى فشار دهد كه خون بند بيايد، و انگشت خود را روى زخم يا بريدگى در زير آب از بالا به پائين بكشد تا آب بر آن جارى شود و وضو صحيح است.
((شرط هفتم)): آن كه وقت براى وضو و نماز كافى باشد.
(مسأله 286): هر گاه وقت بقدرى تنگ است كه اگر وضو بگيرد تمام نماز يا مقدارى از آن بعد از وقت خوانده مىشود، بايد تيمم كند، ولى اگر براى وضو و تيمم يك اندازه وقت لازم است بايد وضو بگيرد.
(مسأله 287): كسى كه در تنگى وقت نماز بايد تيمم كند، اگر به قصد قربت يا براى كار مستحبى مثل خواندن قرآن وضو بگيرد صحيح است، و هم چنين اگر براى خواندن آن نماز وضو بگيرد مگر آن كه قصد قربت براى او حاصل نشود.
((شرط هشتم)): آن كه به قصد قربت يعنى براى خواست خداوند عالم وضو بگيرد، و اگر براى خنك شدن يا به قصد ديگرى وضو بگيرد باطل است.