كند چنين مسحى باطل است.
(مسأله 258): بعد از مسح سر بايد با ترى آب وضو كه در دست مانده، روى پاها از سر يكى از انگشتها تا مفصل مسح نمايد و احتياط مستحب آنست كه پاى راست را با دست راست و پاى چپ را با دست چپ مسح نمايد.
(مسأله 259): پهناى مسح پا به هر اندازه باشد كافى است، ولى بهتر آن است كه به اندازه پهناى سه انگشت بسته به كله تمام روى پا را با تمام دست مسح نمايد.
(مسأله 260): احتياط آنست كه در مسح پا دست را بر سر انگشتها بگذارد و بعد به پشت پا بكشد يا آن كه دست را به مفصل گذاشته و تا سر انگشتها بكشد نه آن كه تمام دست را روى پا بگذارد و كمى بكشد.
(مسأله 261): در مسح سر و روى پا بايد دست را روى آنها بكشد، و اگر دست را نگه دارد و سر يا پا را به آن بكشد باطل است، ولى اگر موقعى كه دست را مىكشد سر يا پا مختصر حركت كند اشكال ندارد.
(مسأله 262): جاى مسح بايد خشك باشد و اگر بقدرى تر باشد كه رطوبت كف دست به آن اثر نكند مسح باطل است ولى اگر نمناك باشد يا آن كه ترى آن بقدرى كم باشد كه در رطوبت كف دست مستهلك باشد اشكال ندارد.
(مسأله 263): اگر براى مسح، رطوبتى در كف دست نمانده باشد نمىتواند دست را با آب خارج تر كند، بلكه بايد از ريش خود رطوبت بگيرد و با آن مسح نمايد و گرفتن رطوبت از غير ريش و مسح نمودن با آن محل اشكال است.
(مسأله 264): اگر رطوبت كف دست فقط به اندازه مسح سر باشد احتياط واجب آنست كه سر را با همان رطوبت مسح كند، و براى مسح پاها از ريش خود رطوبت بگيرد.