باشد و نتواند مقدار حيض را بواسطه نشانه‌هاى آن تشخيص دهد.
(مسأله 496): صاحب عادت وقتيه نمىتواند حيض را در غير وقت عادت خود قرار دهد، پس اگر ابتداى زمان عادت او معلوم باشد مثل اين كه هر ماه از روز اول خون مىديده و گاهى روز پنجم و گاهى روز ششم پاك مىشده چنانچه يك ماه دوازده روز خون ببيند و نتواند با نشانه‌هاى حيض شماره او را معين نمايد بايد اول ماه را اول حيض قرار دهد و در شماره به آنچه در مسأله پيش گفته شد رجوع نمايد و اگر وسط يا آخر عادت او معلوم باشد چنانچه خون او از ده روز تجاوز بكند بايد آن شماره را طورى قرار دهد كه آخر يا وسط آن موافق با وقت عادتش باشد.
(مسأله 497): زنى كه عادت وقتيه دارد و بيشتر از ده روز خون ببيند و نتواند آن را به آنچه در مسأله (495) گفته شد معين نمايد مثل اين كه خونش نشانه نداشته باشد يا آن كه يكى از دو شرطى كه قبل گفته شد نباشد مخير است كه از سه روز تا ده روز هر شماره‌اى را كه مناسب مقدار حيضش مىبيند حيض قرار دهد و بهتر آنست كه هفت روز قرار دهد در صورتى كه او را مثل شش روز و هشت روز مناسب خود ببيند، البته بايد شماره‌اى را كه حيض قرار مىدهد موافق با وقت عادتش باشد آن طورى كه در مسأله پيش گفته شد.
3 - صاحب عادت عدديه (مسأله 498): زنهائى كه عادت عدديه دارند دو دسته‌اند: ((اول)) زنى كه شماره روزهاى حيض او در دو ماه پشت سر هم يك اندازه باشد، ولى وقت خون ديدن او يكى نباشد كه در اين صورت هر چند روزى كه خون ديده عادت او مىشود. مثلا اگر ماه اول از روز اول تا پنجم و ماه دوم از يازدهم تا