نداند كه صاحب آنها راضى است، اشكال ندارد، ولى اگر صاحب آنها از وضو گرفتن نهى كند، يا اين كه انسان بداند كه مالك راضى نيست، يا اين كه مالك صغير يا مجنون باشد، احتياط مستحب آنست كه با آب آنها وضو نگيرد.
(مسأله 278): اگر فراموش كند آب غصبى است و با آن وضو بگيرد صحيح است، ولى كسى كه خودش آب را غصب كرده اگر غصبى بودن آن را فراموش كند و وضو بگيرد وضوى او محل اشكال است.
((شرط چهارم)): آن كه ظرف آب وضو مباح باشد.
((شرط پنجم)): آن كه ظرف آب وضو بنابر احتياط واجب طلا و نقره نباشد. و تفصيل اين دو شرط در مسأله بعدى ذكر مىشود.
(مسأله 279): اگر آب وضو در ظرف غصبى و يا طلا يا نقره است و غير از آن آب ديگرى ندارد در صورتى كه بتواند بوجه مشروعى آن آب را در ظرف ديگر خالى نمايد لازمست خالى كرده و بعدا وضو بگيرد و چنانچه ميسور نباشد بايد تيمم كند و اگر آب ديگرى دارد لازم است با آن وضو بگيرد و در هر دو صورت اگر مخالفت كرده و با آب ظرف غصبى يا ظرف طلا يا نقره وضو بگيرد وضويش صحيح است.
(مسأله 280): حوضى كه مثلا يك آجر يا يك سنگ آب غصبى است، در صورتى كه برداشتن آب در عرف تصرف در آن آجر يا سنگ نباشد اشكالى ندارد و در صورتى كه تصرف باشد بر داشتن آب حرام ولى وضو صحيح است.
(مسأله 281): اگر در صحن يكى از امامان يا امامزادگان كه سابقا قبرستان بوده حوض يا نهرى بسازند، چنانچه انسان نداند كه زمين صحن را براى قبرستان وقف كرده‌اند، وضو گرفتن در آن حوض و نهر اشكال ندارد.
((شرط ششم)) آن كه اعضاء وضو موقع شستن و مسح كردن پاك باشد.
(مسأله 282): اگر پيش از تمام شدن وضو جائى را كه شسته يا مسح