احكام نذر و عهد (مسأله 2649): نذر آنست كه انسان براى خدا بر خود واجب كند كه كار خيرى را بجا آورد، يا كارى را كه نكردن آن بهتر است ترك نمايد.
(مسأله 2650): در نذر بايد صيغه خوانده شود و لازم نيست آن را به عربى بخوانند پس اگر بگويد چنانچه مريض من خوب شود، براى خدا بر من است كه ده تومان به فقير بدهم نذر او صحيح است.
(مسأله 2651): نذر كننده بايد بالغ و عاقل باشد و به اختيار و قصد خود نذر كند، بنابر اين نذر كردن كسى كه او را مجبور كرده‌اند، يا بواسطه عصبانى شدن بى قصد يا بى اختيار نذر كرده صحيح نيست.
(مسأله 2652): شخص سفيه (كسى كه مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف مىكند) اگر مثلا نذر كند چيزى به فقير بدهد صحيح نيست و هم چنين شخص مفلس اگر نذر كند كه مثلا چيزى از اموالى كه از تصرف در آنها منع شده به فقير بدهد صحيح نيست.
(مسأله 2653): نذر زن بدون اجازه‌ شوهر در آنچه با حق او منافات دارد صحيح نيست، و همچنين نذر زن در اموالش بدون اجازه شوهر محل اشكال است، مگر در حج و زكات و صدقه و احسان به پدر و مادر و صله ارحام.
(مسأله 2654): اگر زن با اجازه شوهر نذر كند، شوهرش نمىتواند نذر او را به هم بزند، يا او را از عمل كردن به نذر جلوگيرى نمايد.
(مسأله 2655): اگر فرزند بدون اجازه پدر يا با اجازه او نذر كند، بايد به آن نذر عمل نمايد. ولى اگر پدر يا مادر از عملى كه نذر كرده منعش كنند، بطورى كه آن عمل ديگر در حق او رجحان نداشته باشد نذرش منحل