بيرون آمدن غائط خوددارى كند، چنانچه ممكن باشد بايد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاى ديگر جلوگيرى نمايد، و احتياط واجب آنست كه اگر مشقت ندارد، براى هر نماز مخرج غائط را آب بكشد.
(مسأله 319): كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن بول يا غائط خوددارى كند، در صورتى كه ممكن باشد به مقدار نماز از خارج شدن بول يا غائط جلوگيرى نمايد بهتر آنست كه جلوگيرى نمايد، اگر چه خرج داشته باشد، بلكه اگر مرض او به آسانى معالجه شود، بهتر آنست كه خود را معالجه نمايد.
(مسأله 320): كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن بول يا غائط خوددارى كند، بعد از آن كه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهائى را كه در وقت مرض مطابق وظيفه‌اش خوانده قضا نمايد. ولى اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، بايد بنابر احتياط لازم نمازى را كه در آن وقت خوانده دوباره بخواند.
(مسأله 321): اگر كسى مرضى دارد كه نمىتواند از خارج شدن باد جلوگيرى كند، بايد بوظيفه كسانى كه نمىتوانند از بيرون آمدن بول يا غائط خوددارى كنند عمل نمايد.
چيزهائى كه بايد براى آنها وضو گرفت (مسأله 322): براى شش چيز وضو گرفتن واجب است: ((اول)) بارى نمازهاى واجب غير از نماز ميت. و در نمازهاى مستحب وضو شرط صحت است. ((دوم)) براى سجده و تشهد فراموش شده، اگر بين آنها و نماز حدثى از او سر زده مثلا بول كرده باشد، ولى براى سجده سهو واجب نيست وضو بگيرد. ((سوم)) براى طواف واجب‌ خانه كعبه كه جزء حج يا عمره باشد.
((چهارم)) اگر نذر يا عهد كرده يا قسم خورده باشد كه وضو بگيرد. ((پنجم)) اگر