مىتوانند حواله را به هم بزنند.
(مسأله 2308): اگر حواله دهنده خودش طلب طلبكار را بدهد، چنانچه به خواهش كسى كه به او حواله شده و مديون حواله دهنده بوده داده است مىتواند چيزى را كه داده از او بگيرد. و اگر بدون خواهش او داده يا اين كه او مديون حواله دهنده نبوده، نمىتواند چيزى را كه داده از او مطالبه نمايد.
احكام رهن (مسأله 2309): رهن آنست كه انسان مالى را نزد ديگرى گرو طلب يا مالى كه ضامن او مىباشد قرار دهد كه اگر آن طلب يا مال را نپرداخت، بتواند عوض آن را از آن مال بدست آورد.
(مسأله 2310): در رهن لازم نيست صيغه بخوانند و همين قدر كه گرو دهنده مال خود را به قصد گرو به گرو گيرنده بدهد و او به همين قصد بگيرد رهن صحيح است.
(مسأله 2311): گرو دهنده و كسى كه مال را گرو مىگيرد بايد بالغ و عاقل باشند و كسى آنها را مجبور نكرده باشد و نيز بايد گرو دهنده مفلس و سفيه نباشد. (معناى مفلس و سفيه در مسأله (2262) گذشت) ولى اگر مفلس باشد ليكن مالى را كه گرو مىگذارد مال او نباشد يا از اموالى نباشد كه از تصرف در آنها منع شده اشكال ندارد.
(مسأله 2312): انسان مالى را مىتواند گرو بگذارد كه شرعا بتواند