احكام مساقات و مغارسه (مسأله 2246): اگر انسان با كسى به اين قسم اتفاق ببندد، كه مثلا درختهاى ميوه‌اى را كه ميوه آن مال خود او است، يا اختيار ميوه‌هاى آن با او است تا مدت معينى به آن كس واگذار كند كه تربيت نمايد و آب دهد و به مقدارى كه قرار مىگذارند از ميوه آن بردارد، اين معامله را مساقات مىگويند.
(مسأله 2247): معامله مساقات در درختهائى كه ميوه نمىدهد، در صورتى كه حاصل ديگرى داشته باشد، مثل برگ و گل كه داراى ماليت قابل توجهى باشد - مانند درخت حنا كه از برگ آن استفاده مىكنند - صحيح است.
(مسأله 2248): در معامله مساقات لازم نيست صيغه بخوانند بلكه اگر صاحب درخت به قصد مساقات آن را واگذار كند و كسى كه كار مىكند به همين قصد مشغول كار شود، معامله صحيح است.
(مسأله 2249): مالك و كسى كه تربيت درختها را به عهده مىگيرد، بايد بالغ و عاقل باشند و كسى آنها را مجبور نكرده باشد، و نيز بايد سفيه نباشند يعنى مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف نكنند، و همچنين مالك نبايد مفلس باشد ولى اگر باغبان مفلس باشد در صورتى كه مساقات مستلزم تصرف او در اموالى كه از تصرف در آنها منع شده نباشد، اشكال ندارد.
(مسأله 2250): مدت مساقات بايد معلوم باشد، و بايد مدت بقدرى باشد كه در آن مدت بدست آمدن حاصل ممكن باشد، و اگر اول آن را معين كنند و آخر آن را موقعى قرار دهند كه حاصل بدست مىآيد صحيح است.
(مسأله 2251): بايد سهم هر كدام نصف يا ثلث حاصل و مانند اينها