است بردارد، بعد بفهمد مال خودش نبوده، احكامى كه در مسائل گذشته گفته شد بر او جارى است.
(مسأله 2585): چيزى را كه پيدا كرده بايد بطورى اعلان كند، كه اگر صاحب آن بشنود احتمال معتنا به دهد، كه آن چيز مال او است. و اين امر بحسب اختلاف موارد فرق مىكند، مثلا گاهى همين قدر كافى است كه بگويد (چيزى پيدا كرده‌ام)، ولى در بعضى موارد بايد جنس آن را نيز تعيين كند مثلا بگويد (قطعه‌اى طلا پيدا كرده‌ام) و در بعضى موارد بايد بعضى از خصوصيات را اضافه كند، مثلا بگويد: (گوشواره‌اى طلا پيدا كرده‌ام) ولى در هر صورت بايد تمام خصوصيات را نگويد تا متعين نشود.
(مسأله 2586): اگر كسى چيزى را پيدا كند، و ديگرى بگويد مال من است ونشانه‌هاى آن را بگويد، در صورتى بايد به او بدهد كه اطمينان داشته باشد، مال او است و لازم نيست نشانه‌هائى را كه بيشتر اوقات صاحب مال هم ملتفت آنها نيست بگويد.
(مسأله 2587): اگر قيمت چيزى كه پيدا كرده به يك درهم برسد، چنانچه اعلان نكند و در مسجد، يا جاى ديگرى كه محل اجتماع مردم است بگذارد، و آن چيز از بين برود، يا ديگرى آن را بردارد، كسى كه آن را پيدا كرده ضامن است.
(مسأله 2588): هر گاه چيزى را پيدا كند كه تا يك سال نمىماند، بايد تا آخرين زمانى كه باقى مىماند - البته با حفظ تمام خصوصياتى كه در قيمتش دخالت دارند - آن را حفظ كند و احتياط لازم آنست كه در طى اين مدت او را اعلان كند و چنانچه صاحبش پيدا نشد، بايد با اجازه حاكم شرع يا وكيل او - بنابر احتياط - قيمت آن را معين كند و بفروشد و پولش را نگهدارد و اعلان را ادامه دهد و اگر تا يك سال صاحبش پيدا نشد بايد به آنچه در مسأله (2577)