از طرف صاحبش صدقه داده باشد، صاحبش مخير است بين آن كه به صدقه راضى شده، يا عوض مالش را مطالبه كند و ثواب صدقه براى تصدق كننده باشد.
(مسأله 2579): كسى كه مالى را پيدا كرده، اگر عمدا بدستورى كه گفته شد اعلان نكند، گذشته از اين كه معصيت كرده، چنانچه احتمال دهد كه مفيد باشد، باز هم واجب است اعلان كند.
(مسأله 2580): اگر ديوانه يا بچه نا بالغ چيزى پيدا كند كه نشانه‌دار باشد و قيمت آن به مقدار يك درهم برسد ولى او مىتواند اعلان نمايد - بلكه واجب است كه اعلان نمايد اگر آن چيز را از بچه يا ديوانه گرفته باشد - و اگر يك سال اعلان كرد و صاحب مال پيدا نشد بايد به آنچه در مسأله (2577) گفته شد عمل نمايد.
(مسأله 2581): اگر انسان در بين سالى كه اعلان مىكند، از پيدا شدن صاحب مال نا اميد شود، بايد با اذن حاكم شرع - بنابر احتياط - آن را صدقه بدهد.
(مسأله 2582): اگر در بين سالى كه اعلان مىكند، مال از بين برود، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى كرده، يا تعدى، يعنى زياده‌روى كرده باشد، عوض آن را براى صاحبش ضامن است و بايد اعلان را ادامه دهد، و اگر كوتاهى نكرده و زياده‌روى هم ننموده چيزى بر او واجب نيست.
(مسأله 2583): اگر مالى را كه نشانه دارد و قيمت آن به يك درهم مىرسد در جائى پيدا كند كه معلوم است بواسطه اعلان، صاحب آن پيدا نمىشود، بايد از روز اول آن را از طرف صاحبش به فقراء - با اذن حاكم شرع بنابر احتياط لازم - صدقه بدهد و نبايد صبر نمايد تا سال تمام شود.
(مسأله 2584): اگر چيزى را پيدا كند و به خيال اين كه مال خود او