است، نمىتواند از حاصل كسر نموده و ملاحظه نصاب نمايد، پس چنانچه يكى از آنها پيش از ملاحظه مخارج به مقدار نصاب برسد بايد زكات آن را بدهد.
(مسأله 1890): بذرى را كه به مصرف زراعت رسانده، چه از خودش باشد، يا خريده باشد، نمىتواند نيز از حاصل كسر كند و سپس ملاحظه نصاب بنمايد، بلكه نصاب را نسبت به مجموع حاصل بايد ملاحظه نمايد.
(مسأله 1891): آنچه كه دولت از عين مال مىگيرد، زكات آن واجب نيست، مثلا اگر حاصل زراعت (2000) كيلوگرم باشد، و دولت (100) كيلوگرم را بعنوان ماليات بگيرد فقط زكات در (1900) كيلو واجب مىشود.
(مسأله 1892): مصارفى كه انسان پيش از تعلق زكات نموده بنابر احتياط واجب نمىتواند از حاصل كسر نموده و فقط زكات بقيه را بدهد.
(مسأله 1893): مصارفى كه بعد از تعلق زكات خرج مىنمايد، نمىتواند آنچه را نسبت به مقدار زكات خرج نموده از حاصل كسر كند، هر چند - بنابر احتياط - از حاكم شرع يا وكيل او در صرف آنها اجازه گرفته باشد.
(مسأله 1894): واجب نيست صبر نمايد تا جو و گندم به حد خرمن برسد و انگور و خرما به وقت خشك شدن برسد، و آنگاه زكات را بدهد، بلكه همين كه زكات واجب شد جائز است مقدار زكات را قيمت نموده و بعنوان زكات قيمت آن را بدهد.
(مسأله 1895): بعد از آن كه زكات تعلق گرفت مىتواند عين زراعت يا خرما و انگور را پيش از درو كردن يا چيدن به مستحق يا حاكم شرع يا وكيل اينها مشاعا تسليم نمايد، و پس از آن در مصارف شريك مىباشند.
(مسأله 1896): در صورتى كه مالك عين مال را از زراعت يا خرما و انگور به حاكم يا مستحق يا وكيل آنها تسليم نمود لازم نيست آنها را مجانا بطور اشاعه نگاه دارد بلكه مىتواند براى اين كه تا وقت درو يا خشك شدن