بودند محمد بن جعفر بن محمد عموى امام (عليه السلام) كه به عنوان اخذ تأمين جانى به خراسان آمده بود مأمون به او گفت: به مردم عصبانى ظاهر شود و به اطلاع آنان برساند كه ابوالحسن امام رضا (عليه السلام) امروز بيرون نمى آيد او مكروه داشت كه به علت جلوگيرى از فتنه بدن او را بيرون آوردند محمد بن جعفر بيرون آمد و گفت: اى مردم! متفرق گرديد ابوالحسن امروز بيرون نمى آيد پس مردم متفرق شدند و امام رضا (عليه السلام) را شبانه غسل داده شد و شبانه دفن گرديد ". (1) شهادت آن حضرت را روز 29 ماه صفر وعمر آن حضرت به هنگام شهادت 54 سال و 3 ماه و 19 روز نوشته اند.
قبر آن حضرت در مشهد زيارتگاه و مركز رفت و آمدها، راز و نياز شيعيان و علاقمندان آن حضرت است. در اوايل اسلام شهرى به نام " مشهد " وجود نداشت:
در محل فعلى اين شهر، دهكدهء گمنامى بود كه آن را " سناباد " مى گفتند و جزء اراضى طوس بود. هارون كه براى رفع اغتشاش و اصلاح اوضاع نواحى خراسان به ايران سفر كرده بود، در اثناء سفر بيمار شد و از دنيا رفت و در قصر " حميد بن قحطبه " كه در اين ناحيه قرار داشت، به خاك سپرده شد.
پس از شهادت امام رضا قرار شد مدفن آن حضرت را در كنار قبر هارون قرار دهند.
اين قبرها در كنار هم تا حدود سال 500 شكل وضعى عادى داشت تا آنكه به آن محل، پس از چندى عنوان " مشهد الرضا " داده شد. (يعنى محل شهادت يا شهود رضا) به طورى كه نوشته اند نخستين بار يك ضريح نقره اى توسط مردى از اهالى ايران كه زرتشتى بود و هنوز مسلمان نشده بود، براى دور قبر درست شد، زيرا وى در اثر توسل به آن حضرت، از بيمارى صعب العلاجى كه داشت بهبود يافته بود، و به منظور تجليل و اظهار علاقه به آن حضرت و نيز جلب توجه مردم به آن امام بزرگوار، به چنين اقدامى دست زد. و اين در زمان حكومت سلجوقيان بود.