به اصفهان كوچيده ودر آنجا رحل اقامت انداخت وبنشر كتاب خود در آن شهر پرداخت حتى گروهى از علماى بزرگ قم، از آن جمله احمد بن أبى عبد الله برقى، از أعاظم علماى شيعه ومؤلف كتاب شريف " المحاسن "، بخدمت وى آمده از أو در خواست نمودند كه بقم منتقل شود وى نپذيرفت وتا آخر عمر در آنجا بسربرد و گروهى از راويان بزرگ اصفهان از قبيل حسن زعفراني اصفهاني واحمد بن علويهء اصفهاني وغير ايشان از محضرش استفاده نمودند واز اين روى او را " ابراهيم بن سعيد اصفهاني " نيز مينامند.
محدث قمى (ره) در تتمة المنتهى گفته (ص 270):
" ودر سنهء 283 ابراهيم بن محمد ثقفي وفات كرد واين شيخ جليل از أحفاد سعيد بن مسعود عم مختار بن أبى عبيد بن مسعود است كه أمير المؤمنين عليه السلام اورا والى مداين كرده بود ودر زمان حضرت امام حسن عليه السلام نيز والى بود و حضرت امام حسن بعد از آنكه جراح بن سنان در مظلم ساباط مداين 1 آن جناب رازخم زد براو وارد شد واو جراح آورد وبمعالجهء زخم آن جناب مشغول شد.
وبالجملة ابراهيم اولا زيدي مذهب بوده وپس از آن بمذهب امامية منتقل شد وأصلش كوفى بود ليكن به اصفهان انتقال نمود وسببش آن بود كه چون كتاب " معرفت " را تأليف كرد كه مشتمل بود آن كتاب بر مناقب أئمهء أطهار عليهم السلام ومثالب أعداء ايشان، كوفيين تأليف آن كتاب را عظيم شمردند چه وضعش بر خلاف تقيه بوده وبا وى گفتند: مصلحت آنست كه اين كتاب را نقل نكنى وبيرون نياورى، فقال: أي البلاد أبعد من الشيعة؟ پرسيد كه كدام بلد است كه شيعهء أو كمتر واز شيعه دور تر است؟ - گفتند: اصفهان، پس ابراهيم قسم ياد كرد كه آن كتاب را نقل نكند وروايت ننمايد مگر در اصفهان.
پس از كوفه منتقل شد بشهر اصفهان وآن كتاب را كه بر خلاف تقيه بود