(مسأله 246): اگر پوست صورت از لاى مو پيدا باشد بايد آب را به پوست برساند، و اگر پيدا نباشد شستن مو كافى است، و رساندن آب به زير آن لازم نيست.
(مسأله 247): اگر شك كند پوست صورت از لاى مو پيدا است يا نه، بنابر احتياط واجب بايد مو را بشويد و آب را به پوست هم برساند.
(مسأله 248): شستن توى بينى و مقدارى از لب و چشم كه در وقت بستن ديده نمىشود واجب نيست، ولى انسان اگر يقين نكند كه از جاهائى كه بايد شسته شود چيزى باقى نمانده واجب است براى آن كه يقين كند، مقدارى از آنها را هم بشويد و كسى كه اين امر را نمىدانسته اگر نداند در وضوهائى كه گرفته مقدار لازم را شسته يا نه، نمازى را كه با آن وضو خوانده صحيح است و لازم نيست براى نماز بعدى دوباره وضو بگيرد.
(مسأله 249): بايد دستها - و همچنين صورت را بنابر احتياط لازم - از بالا به پائين شست و اگر از پائين به بالا بشويد وضو باطل است.
(مسأله 250): اگر دست را تر كند و به صورت و دستها بكشد چنانچه ترى دست بقدرى باشد كه بواسطه كشيدن دست آب آنها را فرا گيرد كافيست و لازم نيست كه بر آنها جارى شود.
(مسأله 251): بعد از شستن صورت بايد دست راست و بعد از آن دست چپ را از آرنج تا سر انگشتها بشويد.
(مسأله 252): اگر انسان يقين نكند كه آرنج را كاملا شسته بايد براى آن كه يقين كند، مقدارى بالاتر از آرنج را هم بشويد.
(مسأله 253): كسى كه پيش از شستن صورت دستهاى خود را تا مچ شسته، در موقع وضو بايد تا سر انگشتان بشويد، و اگر فقط تا مچ بشويد وضوى او باطل است.