را به هم بزند، بايد هر چه زودتر مال را به صاحب آن يا وكيل يا ولى صاحبش برساند يا به آنان خبر دهد كه به نگهدارى حاضر نيست، و اگر بدون عذر، مال را با آنان نرساند و خبر هم ندهد، چنانچه مال تلف شود، بايد عوض آن را بدهد.
(مسأله 2343): كسى كه امانت را قبول مىكند، اگر براى آن، جاى مناسبى ندارد، بايد جاى مناسب تهيه نمايد و طورى آن را نگهدارى كند كه مردم نگويند در نگهدارى آن كوتاهى نموده است و اگر در اين امر كوتاهى كند و تلف شود، بايد عوض آن را بدهد.
(مسأله 2344): كسى كه امانت را قبول مىكند، اگر در نگهدارى آن كوتاهى نكند و تعدى - يعنى زياده‌روى - هم ننمايد و اتفاقا آن مال تلف شود ضامن نيست ولى اگر در نگهدارى آن كوتاهى كند مثلا آن را در جائى بگذارد كه مأمون از آن نباشد كه ظالمى بفهمد و آن را ببرد، يا تعدى كند يعنى در مال بطورى كه مالك اذن نداده تصرف نمايد مثلا لباس را بپوشد يا حيوان را سوار شود چنانچه تلف شود، بايد عوض آن را به صاحبش بدهد.
(مسأله 2345): اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جائى را معين كند و به كسى كه امانت را قبول كرده بگويد كه بايد مال را در اينجا حفظ كنى و اگر احتمال هم بدهى كه از بين برود، نبايد آن را بجاى ديگر ببرى، نمىتواند آن را بجاى ديگر ببرد و اگر بجاى ديگر ببرد و تلف شود ضامن است.
(مسأله 2346): اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جائى را معين كند، ولى ظاهر كلامش آن باشد كه آن محل در نظر او خصوصيتى نداشته، بلكه يكى از موارد حفظ آن بوده، كسى كه امانت را قبول كرده، مىتواند آن را بجاى ديگرى كه مال در آنجا محفوظ تر يا مثل محل اولى است ببرد و چنانچه مال در آنجا تلف شود ضامن نيست.
(مسأله 2347): اگر صاحب مال براى هميشه ديوانه يا بيهوش