(مسأله 944): اذان و اقامه بايد بعد از داخل وقت نماز گفته شود و اگر عمدا يا از روى فراموشى پيش از وقت بگويد باطل است مگر در صورتى كه اگر وقت در ميان نماز داخل شود، حكم به صحت آن نماز مىشود كه در مسأله 752 بيان آن گذشت.
(مسأله 945): اگر پيش از گفتن اقامه شك كند كه اذان گفته يا نه بايد اذان را بگويد، ولى اگر مشغول اقامه شود و شك كند كه اذان گفته يا نه، گفتن اذان لازم نيست.
(مسأله 946): اگر در بين اذان يا اقامه پيش از آن كه قسمتى را بگويد شك كند كه قسمت پيش از آن را گفته يا نه، بايد قسمتى را كه در گفتن آن شك كرده بگويد، ولى اگر در حال گفتن قسمتى از اذان يا اقامه شك كند كه آنچه پيش از آنست گفته يا نه، گفتن آن لازم نيست.
(مسأله 947): مستحب است انسان در موقع اذان گفتن، رو به قبله بايستد، و با وضو يا غسل باشد، و دستها را به گوش بگذارد، و صدا را بلند نمايد و بكشد، و بين جمله‌هاى اذان كمى فاصله دهد، و بين آنها حرف نزند.
(مسأله 948): مستحب است بدن انسان در موقع گفتن اقامه آرام باشد و آن را از اذان آهسته تر بگويد، و جمله‌هاى آن را به هم نچسباند، ولى باندازه‌اى كه بين جمله‌هاى اذان فاصله مىدهد بين جمله‌هاى اقامه فاصله ندهد.
(مسأله 949): مستحب است بين اذان و اقامه يك قدم بر دارد، يا قدرى بنشيند، يا سجده كند، يا ذكر بگويد، يا دعا بخواند، يا قدرى ساكت باشد، يا حرفى بزند يا دو ركعت نماز بخواند، ولى حرف زدن بين اذان و اقامه نماز صبح و نماز خواندن بين اذان و اقامه نماز مغرب مستحب نيست.
(مسأله 950): مستحب است كسى را كه براى گفتن اذان معين