دهد، و كسى هم كه او را اجير كرده اجرت را به او بدهكار مىشود، ولى در جعاله اگر چه عامل شخص معين باشد، مىتواند مشغول عمل نشود، و تا عمل را انجام ندهد جاعل بدهكار نمىشود.
(مسأله 2227): جاعل بايد بالغ و عاقل باشد و از روى قصد و اختيار قرارداد كند و شرعا بتواند در مال خود تصرف نمايد، بنابر اين جعاله آدم سفيه - كسى كه مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف مىكند - صحيح نيست و همچنين جعاله مفلس در آن قسم از اموالش كه حق تصرف در آنها را ندارد صحيح نمىباشد.
(مسأله 2228): كارى را كه ((جاعل)) مىگويد براى او انجام دهند، بايد حرام يا بىفائده يا از واجباتى كه شرعا لازم است مجانا آورده شود نباشد، پس اگر بگويد هر كس شراب بخورد، يا در شب بدون مقصد عقلائى بجاى تاريكى برود يا نماز واجب خود را بخواند ده تومان به او مىدهم ((جعاله)) صحيح نيست.
(مسأله 2229): مالى را كه قرار مىگذارند، لازم نيست با ذكر تمام خصوصيات معين شود، بلكه اگر بطورى نزد عامل معلوم باشد، كه‌ اقدام او براى انجام آن كار سفاهت محسوب نشود، كافى است مثلا اگر جاعل بگويد، اين مال را هر مقدارى بيش از ده تومان فروختى زيادى آن براى تو باشد، جعاله صحيح است، و همچنين اگر بگويد، هر كس اسب مرا پيدا كند نصف او را به خودش مىدهم يا ده من گندم به او مىدهم جعاله نيز صحيح است.
(مسأله 2230): اگر مزد كار كاملا مبهم باشد، مثل جاعل بگويد، هر كس بچه مرا پيدا كند پولى به او مىدهم، و مقدار آن را معين نكند، چنانچه كسى آن عمل را انجام دهد، بايد مزد او را به مقدارى كه كار او در نظر مردم ارزش دارد بدهد.