احتياط لازم روزه آن روز را قضا كند. ((سوم)) آن كه در ماه رمضان غسل جنابت را فراموش كند و با حال جنابت يك روز يا چند روز روزه بگيرد. ((چهارم)) آن كه در ماه رمضان بدون اين كه تحقيق كند صبح شده يا نه، كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده، و در اين صورت بايد بنابر احتياط در آن روز به قصد قربت مطلقه از چيزهائى كه روزه را باطل مىكند اجتناب نمايد و روزه آن روز را نيز قضا كند. ((پنجم)) آن كه كسى بگويد صبح نشده و انسان بگفته او كارى كه روزه را باطل مىكند، انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده است. ((ششم)) آن كه كسى بگويد صبح شده و انسان بگفته او يقين نكند، يا خيال كند شوخى مىكند، و خود هم تحقيق نكند، و كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده است. ((هفتم)) آن كه كور و مانند آن بگفته كس ديگرى كه گفته او شرعا برايش حجت است، افطار كند، بعد معلوم ‌شود مغرب نبوده است. ((هشتم)) آن كه يقين يا اطمينان كند كه مغرب شده و افطار كند، بعد معلوم شود مغرب نبوده است. ولى اگر در هواى ابر به گمان اين كه مغرب شده افطار كند بعد معلوم شود مغرب نبوده، وجوب قضا در اين صورت بنابر احتياط است. ((نهم)) آن كه از جهت تشنگى مضمضه كند، يعنى آب در دهن بگرداند و بىاختيار فرو رود و همچنين است بنابر احتياط مستحب اگر مضمضه براى وضوى غير نماز واجب باشد، ولى اگر فراموش كند كه روزه است و آب را فرو دهد، يا براى غير جهت تشنگى مثل مواردى كه مضمضه در آنجاها مستحب است مانند وضو، مضمضه كند و بى اختيار فرو رود، قضا ندارد. ((دهم)) آن كه كسى از جهت اكراه يا اضطرار يا تقيه افطار كند لازم است قضاء نمايد و كفاره واجب نيست.
(مسأله 1698): اگر غير آب چيز ديگرى را در دهان ببرد و بىاختيار فرو رود يا آب داخل بينى كند و بى اختيار فرو رود، قضا بر او واجب نيست.