نامهء مزبور، پس از اهانت ها و جسارت ها و گستاخى‌هاى بيشرمانه، و هرزه داريى‌ها و ياوه‌گويى‌هاى مكررى كه از سوى " زياد " نسبت به ساحت مقدس و شامخ امام حسن (عليه السلام) روا داشته شده بود، نگاشته شده و حقيقت ذات و نهاد آن هرزه گوى هتاك را فاش ساخته و به تاريخ سپرده است.
علاوه بر اين اسناد و مكاتبات، امام حسن (عليه السلام) بارها در مقام محاجه با معاويه، به اصالت نسب و پاكى گوهر، و طهارت و قداست مادر بزرگوار خويش استناد كرده است. و اين امر حاكى از عمق نفوذ عظمت مادر، و تأثير عميق مقام شامخ آن وجود گرامى، در قلب و روح فرزند دلبندش امام حسن مجتبى (عليه السلام) است. دامنهء اين نفوذ و تأثير تا بدانجا گسترده بود كه امام بزرگوار، نه تنها در تمام طول زندگى پاك و پر ثمرش، همواره به ياد مادر بود و از بزرگى ها و قداست و عصمت او ياد مى كرد و حقايق ارزنده اى را در اين باب در اختيار عاشقان اهل بيت قرار مى داد، بلكه حتى به هنگام شهادت و در آخرين لحظات زندگى نيز ياد و نام مادر و بازگويى خاطرات و محبت‌هاى او بر لب‌هايش جارى بود....
امام حسين (عليه السلام) و ياد مادر عزيز حضرت سيد الشهداء (عليه السلام) سرور آزادگان و قافله سالار كاروان جاويد شهداء حق و حقيقت، دومين فرزند او نيز، همچون برادر بزرگوارش قلبى مالامال از عشق و مهر مادر داشت. علاقهء وافر و محبت بيكران آن حضرت، نسبت به ساحت قدس مادر بزرگوارش، يكى از شورانگيزترين فصل‌هاى كتاب عشق مادر و فرزندى است.
خود آن حضرت، بارها و بارها، اين عشق و علاقه بيكران و اين پيوند قلبى و اخلاص شايان را، در طى سخنان گهربار و پيام‌ها و اتمام حجت‌هاى شورانگيز و تاريخى و تاريخ ساز خويش بيان داشته و در اين مورد، فصلى درخشان در تاريخ اسلام براى شيفتگان حقايق و معارف اسلامى به جاى نهاده است.
يكى از بهترين نمونه ها و نشانه‌هاى اين علاقهء عميق امام حسين (عليه السلام) نسبت به مادر گرامى اش، تجديد خاطره و تجليل نام و ياد آن مادر يگانه در جريان انتخاب نام براى فرزندان دخترى اش جلوه گر مى شود. زيرا مى بينيم كه آن حضرت، چند تن از دختران خويش را، به ياد مادر عزيزش، " فاطمه " نامگذارى كرده است كه با صفت‌هايى چون