امام زمان " عج " و مادرش زهرا (عليه السلام) از علامهء بزرگوار، سيد محمدباقر، فرزند آيت الله سيد محمد هندى متوفى 1329 ه‍. ق نقل شده است:
شب عيد غدير، در عالم خواب و رؤيا، امام زمان " عج " را ديدم كه بسيار غمگين و گرفته و اندوهناك بودند. به محضر مباركشان عرض كردم: اى فرزند رسول الله فدايتان گردم، چرا در چنين شب عزيز و مباركى، شما اين چنين گرفته و اندوهناك هستيد؟ در پاسخ فرمودند:
حزن واندوه مادرم زهراء (عليه السلام) را به ياد مى آورم كه در آن زندگى محدود و كوتاه خود، چه آلام و مصائب شگفت و جانفرسايى را متحمل گرديد. و از يادآورى آنهمه رنج واندوه، غمگين مى شوم. آيت الله، در پى دريافت اين پاسخ جانسوز، از خواب بيدار شد، و بلافاصله قلم برگرفت تا شور و احساس عجيبى را كه پس از آن خواب دلنواز پيدا كرده بود، در قالب شعرى عارفانه و مخلصانه بريزد. لذا همان شب اشعارى به مناسبت حال سرود كه مطلع آنها چنين است:
لا ترانى اتخذت لا وعلاها * بعد بيت الأحزان، بيت سرور يعنى: هرگز مرا نخواهيد ديد، كه بعد از آن همه آلام و اندوهها كه در بيت الاحزان ديده ام، خانهء سرور و شادى داشته باشم. (1) در اينجا براى آگاهى خوانندگان علاقمند، ذكر اين نكته ضرورى است كه در ارتباط با فرزندان حضرت فاطمه زهرا (عليه السلام) مطالب و مسائل فراوانى در اخبار و احاديث و تاريخ و فرهنگ اسلامى وارد شده كه بررسى آنها فرصت و مجال بسيار گسترده اى لازم دارد. از طرف ديگر، چون توسط همين نگارنده، مجلدات تفصيلى " زندگى نامهء پيشوايان " در دست انتشار است، شرح مبسوطى درباره ء فرزندان زهراى اطهر (عليه السلام) گردآورى و نگاشته شده است، لذا از شرح تفصيلى مطالب مربوط به فرزندان زهرا (عليه السلام) در اين كتاب خوددارى كرديم و اكنون خواننده ء علاقمند را كه خواهان مطالب مشروح در اين باره هستند، به مطالعهء آن دو جلد دعوت مى كنيم.